Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009

φοβουμαι πως:

1. τωρα που ξερω οτι καποιος διαβαζει αυτα που γραφω
δε θα εχω ποια την ανεση που ειχα οταν εγραφα για να τα βλεπω εγω,
[ποτε δεν ειχα ημερολογιο
και τωρα καταλαβα
οτι η χρηση του ειναι το εσωτερικο φορματ,
και οχι απομνημονευματα για τα εγγονια σου]
λογω εκ γεννετης προβληματος στη δημοσια εκφραση
[υπηρχε λογος που λεγαμε ποιηματα στο σχολειο
και εκανα μαλακια που δεν τραγουδησα την ελληνοπουλα
οταν ειχα την ευκαιρια].

2. ειμαι καθυστερημενος.
ισως πιο πολυ και απο τον αρτιεμ.
αν και δεν το νομιζω.
ενω ξερω πως μπορεις να δεις τα μπλογκ του συνανθρωπου σου απο το προφιλ του
δεν μπορεσα να χρησιμοποιησω αυτη τη γνωση μεγεθους 1kb
και τις δυο φορες που μου χρειαστηκε.
οταν εσπαγα το κεφαλι μου να καταλαβω ποιος ειναι ο αλβη σινγκερ
και οταν ημουν σιγουρος οτι εκτος απο τον ζαχαρη
κανεις δε ξερει την υπαρξη του μπλογκ.
βεβαια απο την αλλη, το γεγονος οτι μιλαω σε καποιον [σουγκαρ]
αλλα δεν ειμαι και σιγουρος οτι αυτος το ξερει,
ηταν το ιδανικοτερο παυσίκομπλεξ δημοσιας εξομολογησης.
παντως το γεγονος ειναι
οτι το κεφαλι μου εχει απωλεσει την παραμικρη συνδιαστικη ικανοτητα γνωσεων.
αν με αφησεις στην ερημο με ενα μπουκαλι νερο
πρωτα θα τον παιξω και μετα θα πλυνω τα χερια μου.

3. κανεις δε θα με ξανακουρεψει οπως με κουρεψε ο σουγκαρ, μελιδη.
δεν μπορω να περιγραψω με λογια ποσο μπροστα ηταν αυτη η διαδικασια.
καταρχην με κουρευε γυρω στο 4ωρο.
για 1 μηνα ηταν ακριβως οπως το ονειρευομουν
[αυτο που εβλεπα δηλαδη,
γιατι αργοτερα εμαθα οτι απο πισω ειχε κανει λαντ αρτ]
μετα αρχισα να μην το ελεγχω,
αλλα ο ζαχαρης ειχε προνοησει τοσο πολυ
που καποια μερα ξυπνησα
και καταλαβα οτι δε χρειαζοταν.
ηταν τοσο γαματο που δεν χρειαζοταν καν να ασχοληθω.
κι αυτο κρατησε σχεδον αλλες 3 βδομαδες.μπορει και παραπανω.
τι βαθος σκεψης εχει αυτο το παιδι?
μαλλον κανεις μας ποτε δε θα μαθει.
[εκτος απο τον κουραδιανο,
που ξερει, αλλα δε λεει.]

4. εχεις δικιο σε ολα κωσταντια.
ομως ξερεις οτι στην πραξη παντα χαλαει.
δεν ειναι βεβαια μονο η διαφορα θεωριας - πραξης,
αλλα εστω και αυτη να καπυπταμε..
πολλη ευτυχια..
[να ρωτησω γιατι δεν ποσταρεις στο 50 κι 1?]

Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009

αλλου ντα λουζ.

πως ξεφυγα ετσι απο τον αρχικο σκοπο του μπλογκ?
τι "τουμπανο"?
πολυ το καπηλευτηκα μου φαινεται.
ή πρεπει να αλλαξω μπλογκ
ή να επιστρεψω σιγα σιγα στην θεματολογια που προοριζοταν απο την αρχη για αυτο.
ή παλι οχι.

κουλνες και κουλης

χθες ημαν απελπιστικα χαρουμενος.
τοσο που με εκανε να απορω
αν διανυω καποια σοβαρη περιοδο στερησης σεξ
[πρεπει επισης να αναρωτηθω, αυτη τη φορα πιο βαθια,
γιατί ειναι τοσο σοβαρη παραμετρος της ζωης μου,
οσον αφορα την πνευματικη μου υγεια και ψυχικη ισορροπια?]
ή ευρυτερης κοινωνικης συναναστροφης.
εν ολιγοις, το μονο που ειχα καταφερει
ηταν να κανω ενα βημα προς την επιλυση της διπλωματικης.
αυτο.
με το που ηρθα σπιτι το ειπα στο μπελε.
στα καπακια, πηρα τη μανα μου τηλεφωνο.
το βραδυ εκανα παρουσιαση στη βαγια.
σημερα, βγηκα με το σουγκαρ
και απορω πως συγκρατηθηκα και δεν του επρηξα την ωρα της ταινιας.
[μαλλον γιατι μ'αρεσε το ουτς μαημουν].
γιατι το εχω τοσο αναγκη?
ειναι μια γαμημενη εργασια.
δε θα μου προσφερει τιποτα οικονομικα
όπως και οι προηγουμενες συνθεσεις.
γιατι λοιπον τοσο αγχος?
προφανως δε λεω οτι δεν εμαθα ή δε γουσταρα τη δουλεια.
ουτε οτι δεν πρεπει να δημιουργεις χωρις να πληρωνεσαι.
απλα απορω γιατι πρεπει να καταπιεζομαι και να αγχωνομαι για τα παντα
για τα παντα.
γιατι δεν μπορω να ειμαι εστω και λιγο κουλ?
να κανω αυτο που ξερω και μπορω.οσο ξερω και μπορω.
να αντιμετωπιζω τις καταστασεις με ψυχραιμια και αυτοσυγκεντρωση.
οπως αυτο το μουλαρι ο μπελεμου.
οτι και αν γινεται γυρω του,
οση πιεση χρονου κι αν εχει,
θα ξυπνησει, θα παρει τον φραπε του και θα κατσει στον υπολογιστη.
οταν σηκωθει θα εχουν περασει 14 ωρες
και θα ειναι σαν να ξαπλωνε στην παραλια και να πλατσουριζε με τα κυματα για 14 ωρες.
ακομα κι αυτο κουραστικο θα ηταν ρε πουστη μπελεμου!
πως μπορει να ειναι τοσο χαλαρος και αδιαφορος?

ενηουεη.νομιζω πως το προβλημα μου ειναι ενα.ειμαι δειλος.
χεστης ρε παιδι μου.φοβαμαι την αποτυχια.
δεν μπορω να λειτουργησω υπο συνθηκες πιεσης.
γι'αυτο και παντα ψαχνω δικαιολογια να την κανω.
γι'αυτο δεν εχω κανει ακομα το βιντεο του μελιδη.
φοβαμαι μην τον απογοητευσω.
γι'αυτο δεν την πεφτω σε γκομενες.
φοβαμαι μην με απογοητευσω.
γι'αυτο και οταν με την παραμικρη επιτυχια αποτινασω την πιεση,
κανω λες και γαμησα την ολγα φαρμακη.
και μετα απορω γιατι δεν με καταλαβαινουν οι αλλοι.
κουνια που με κουναγε.

με αγχωσε ο ζαχαρης με αυτα που ειπε για τη συνηθεια.
τα πιστευω κι εγω και αυτα με εκαναν να σκεφτω.
ισως αυτη ειναι η ριζα του κακου.
η συνηθεια [με τους ορους που την περιγραφει οσουγκαρ]
ειναι η μεγαλυτερη αποτυχια.
οταν στρογγυλοκαθεσαι και σταματας να βελτιωνεσαι σαν ιντιβιτζουαλ.
και ο χρονος πιεζει
[ονειρευομαι σπουδαια πραγματα για τα επομενα 10 χρονια της ζωης μου,
σταρτινγκ μπαι σαμμερ],
ηδη εχω στην πλατη μου το λαθος μιας υπερμακροχρονης σχεσης.
δε με παιρνει να βγω παλι εκτος χρονοδιαγραμματος.
και αυτο με αγχωνει.

γιατι να μην ειμαι κουλ ρε πουστη?..