μαρξ & σπενσερ.

δεν εχει και πολυ σχεση με τα ψυχολογικα μου αυτης της περιοδου,
αλλα το σκεφτομαι εδω και καιρο.
και επιπλεον περιμενω να χωνεψω λιγο τα της παρουσης
και οπως ειπε ενας σοφος κινεζος
πριν απο χιλιαδες χρονια, αν δεν κανω λαθος,
"το γραψιμο ειναι μααλοξ".

λοιπον,
φοβαμαι πως ειμαι κομμουνιστης εξ αμελειας.
με εκραζε ο μελιδης και ο σουγκαρ το καλοκαιρι
και εκνευριζομουν πολυ
[ακομα εκνευριζομαι,
αλλα πλεον μπορω να καταλαβω αρκετα καθαρα γιατι το εκαναν].
ετσι, στα πλαισια της αποκαθηλωσης της ματαιοδοξιας μου
και της καταργησης της αλαθητου ανωτεροτητας που πιστευω βαθια μεσα μου
οτι με διακρινει απο ολους τους αλλους ανθρωπους,
αναγνωρισα αυτην την πτυχη του εαυτου μου
που επιμελως αποστρεφομουν και επιδεικτικα αγνοουσα σαν ανυπαρκτη.
δυστυχως, οσο ανοιχτομυαλος κι αν ειναι ενας ανθρωπος,
οταν μεταμορφωνεται σε κομμουνιστη
χανει καποιες βασικες παραμετρους της πραγματικοτητας.
και δε μιλω για μενα,
[ουτε για τ' αψηλα/τα απατητα βουνα]
γιατι εγω δεν υπηρξα ποτε κομμουνιστης,
υπηρξε ομως καποτε ο πατερας μου,
[και θα το ριξω σε αυτον για αλλη μια φορα]
και καποια κουσουρια αναποφευκτα μενουν και μεταδιδονται μεσω Ντι.Εν.Εη.

πλεον μου φαινεται πως ειναι καθαρος,
εδω και χρονια μαλιστα,
[και ισως στην πραγματικοτητα να μην ειχε ποτέ βαρια συμπτωματα ο ανθρωπος,
αλλα δεν ξερω αν με τον καιρο αλλαξω γνωμη και για αυτο]
ομως η μαλακια εγινε και τωρα δεν αλλαζει.
και εχω χρεος προς τα παιδια μου να αποβαλλω τα καταλοιπα
πριν αργησω να τραβηχτω.

na suhiso to bournouzi

δεν ειχα ποτε καμια σχεση με τη γιαπωνεζικη κουλτουρα
[παρολο που θα ηθελα να κανω ενα τράι]
ουτε εχω διαβασει ποτε αναλυτικα γι'αυτην ή απο αυτην ή αυτην
[μουρακαμι αγαπη μου].
προχθες ειδα το λοστ ιν τρανσλέισον.
το οποιο μου αρεσε, αλλα δεν ειναι αυτο το θεμα.
η ταινια παρουσιαζε τους ιάπωνες
σαν κατι παλαβους, καθυστερημενους, χρωματιστους, χαζοχαρουμενους,
θορυβωδεις, υπερδραστηριους, δουλευταραδες, δουλικους [επιθ.]
συντηρητικους [ουσ.,το τελευταιο δεν ητανε χιντ της ταινιας, απλα τυχαινει να το γνωριζω].
συνδοιαζοντας λοιπον τις πληροφοριες
και αποδεχομενος αυτες σαν ικανοποιητικα ακριβεις
ειχα μετα την ταινια την αισθηση οτι καταλαβαινα την συμπεριφορα τους
και πώς αυτη απερρεε απο τον πολιτισμο τους συγκρινοντας με τον δικο μας
[με εμενα κυριως, για να πω την αληθεια
και κανω συχνα αυτη τη λανθασμενη γενικευση
που δεν οδηγει ομως παντα απαραιτητως σε λανθασμενα συμπερασματα].
υποθετω λοιπον οτι ο πολιτισμος τους, με καποιο τροπο,
εχει δημιουργησει ιδιοσυκρασιες μυρμυγκιακες
οπου οι ανθρωποι δε θεωρουν τους εαυτους του σημαντικους.
και δεν το εννοω επιφανειακα και με πολιτικους ορους
[δηλαδη ασημαντους απεναντι στην εθνικη προοδο ή την κοινωνικη αλληλεγγυη]
που θα μπορουσαν να δικαιολογησουν απλα την εργατικη τους αφοσιωση
και αποδοτικοτητα
εννοω οτι αυτοι οι ανθρωποι οντως δεν θεωρουν τους εαυτους τους σημαντικους.
και αυτο λειτουργει τοσο ευεργετικα και χαλαρωτικα στην ψυχη τους
που τους απελευθερωνει απο ολα τα κομπλεξ του κοσμου.
γι'αυτο κανουν το γυρω του κοσμου μεχρι τη βενετια
και φωτογραφιζουν μαγαζια που πουλανε ψηφιακες μηχανες!
[φοβαμαι πως, παρα το θαυμαστικο,
το παραδειγμα δεν ηταν και ακρως επιτυχημενο.
παντως θελω να πω πως ειναι τοσο ακομπλεξαριστοι που θα κανουν
αυτο που νιωθουν χωρις να τους ενδιαφερει πώς αυτο θα φανει
αλλα ταυτοχρονα χωρις να φερονται σαν επιδεικτικα, κακομαθημενα αμερικανακια.
γι'αυτο και μονο οι ιαπωνες και η σκαρλετ γιοχανσον,
μπορουν να βαψουν ροζ το μαλλι τους και να μη φαινεται κιτς-πανκ.
δεν ξερω αν εγινα σαφης.ενηουεη.]
θελω να καταληξω πως
δεν ξερω ποσο δυσκολο ειναι να κατακτησεις αυτη
την ψυχικη κατασταση
αλλα τις ελαχιστες φορες που
[καταλαθος και κατω απο αδιευκρινιστες συνθηκες]
δεν θεωρουσα τον εαυτο μου
τον πιο σημαντικο ανθρωπο του κοσμου μετα απο εμενα
[και δε μιλω για τις στιγμες ζηλιας που απλα καταλαβαινα οτι οντως δεν ειμαι,
γιατι αυτες ειναι απειρες,
τότε λοιπον],
ημουν -στιγμιαια- αυθεντικα αυθορμητος και ικανοποιητικα ευτυχισμενος.

φοβουμαι πως:

1. τωρα που ξερω οτι καποιος διαβαζει αυτα που γραφω
δε θα εχω ποια την ανεση που ειχα οταν εγραφα για να τα βλεπω εγω,
[ποτε δεν ειχα ημερολογιο
και τωρα καταλαβα
οτι η χρηση του ειναι το εσωτερικο φορματ,
και οχι απομνημονευματα για τα εγγονια σου]
λογω εκ γεννετης προβληματος στη δημοσια εκφραση
[υπηρχε λογος που λεγαμε ποιηματα στο σχολειο
και εκανα μαλακια που δεν τραγουδησα την ελληνοπουλα
οταν ειχα την ευκαιρια].

2. ειμαι καθυστερημενος.
ισως πιο πολυ και απο τον αρτιεμ.
αν και δεν το νομιζω.
ενω ξερω πως μπορεις να δεις τα μπλογκ του συνανθρωπου σου απο το προφιλ του
δεν μπορεσα να χρησιμοποιησω αυτη τη γνωση μεγεθους 1kb
και τις δυο φορες που μου χρειαστηκε.
οταν εσπαγα το κεφαλι μου να καταλαβω ποιος ειναι ο αλβη σινγκερ
και οταν ημουν σιγουρος οτι εκτος απο τον ζαχαρη
κανεις δε ξερει την υπαρξη του μπλογκ.
βεβαια απο την αλλη, το γεγονος οτι μιλαω σε καποιον [σουγκαρ]
αλλα δεν ειμαι και σιγουρος οτι αυτος το ξερει,
ηταν το ιδανικοτερο παυσίκομπλεξ δημοσιας εξομολογησης.
παντως το γεγονος ειναι
οτι το κεφαλι μου εχει απωλεσει την παραμικρη συνδιαστικη ικανοτητα γνωσεων.
αν με αφησεις στην ερημο με ενα μπουκαλι νερο
πρωτα θα τον παιξω και μετα θα πλυνω τα χερια μου.

3. κανεις δε θα με ξανακουρεψει οπως με κουρεψε ο σουγκαρ, μελιδη.
δεν μπορω να περιγραψω με λογια ποσο μπροστα ηταν αυτη η διαδικασια.
καταρχην με κουρευε γυρω στο 4ωρο.
για 1 μηνα ηταν ακριβως οπως το ονειρευομουν
[αυτο που εβλεπα δηλαδη,
γιατι αργοτερα εμαθα οτι απο πισω ειχε κανει λαντ αρτ]
μετα αρχισα να μην το ελεγχω,
αλλα ο ζαχαρης ειχε προνοησει τοσο πολυ
που καποια μερα ξυπνησα
και καταλαβα οτι δε χρειαζοταν.
ηταν τοσο γαματο που δεν χρειαζοταν καν να ασχοληθω.
κι αυτο κρατησε σχεδον αλλες 3 βδομαδες.μπορει και παραπανω.
τι βαθος σκεψης εχει αυτο το παιδι?
μαλλον κανεις μας ποτε δε θα μαθει.
[εκτος απο τον κουραδιανο,
που ξερει, αλλα δε λεει.]

4. εχεις δικιο σε ολα κωσταντια.
ομως ξερεις οτι στην πραξη παντα χαλαει.
δεν ειναι βεβαια μονο η διαφορα θεωριας - πραξης,
αλλα εστω και αυτη να καπυπταμε..
πολλη ευτυχια..
[να ρωτησω γιατι δεν ποσταρεις στο 50 κι 1?]

αλλου ντα λουζ.

πως ξεφυγα ετσι απο τον αρχικο σκοπο του μπλογκ?
τι "τουμπανο"?
πολυ το καπηλευτηκα μου φαινεται.
ή πρεπει να αλλαξω μπλογκ
ή να επιστρεψω σιγα σιγα στην θεματολογια που προοριζοταν απο την αρχη για αυτο.
ή παλι οχι.

κουλνες και κουλης

χθες ημαν απελπιστικα χαρουμενος.
τοσο που με εκανε να απορω
αν διανυω καποια σοβαρη περιοδο στερησης σεξ
[πρεπει επισης να αναρωτηθω, αυτη τη φορα πιο βαθια,
γιατί ειναι τοσο σοβαρη παραμετρος της ζωης μου,
οσον αφορα την πνευματικη μου υγεια και ψυχικη ισορροπια?]
ή ευρυτερης κοινωνικης συναναστροφης.
εν ολιγοις, το μονο που ειχα καταφερει
ηταν να κανω ενα βημα προς την επιλυση της διπλωματικης.
αυτο.
με το που ηρθα σπιτι το ειπα στο μπελε.
στα καπακια, πηρα τη μανα μου τηλεφωνο.
το βραδυ εκανα παρουσιαση στη βαγια.
σημερα, βγηκα με το σουγκαρ
και απορω πως συγκρατηθηκα και δεν του επρηξα την ωρα της ταινιας.
[μαλλον γιατι μ'αρεσε το ουτς μαημουν].
γιατι το εχω τοσο αναγκη?
ειναι μια γαμημενη εργασια.
δε θα μου προσφερει τιποτα οικονομικα
όπως και οι προηγουμενες συνθεσεις.
γιατι λοιπον τοσο αγχος?
προφανως δε λεω οτι δεν εμαθα ή δε γουσταρα τη δουλεια.
ουτε οτι δεν πρεπει να δημιουργεις χωρις να πληρωνεσαι.
απλα απορω γιατι πρεπει να καταπιεζομαι και να αγχωνομαι για τα παντα
για τα παντα.
γιατι δεν μπορω να ειμαι εστω και λιγο κουλ?
να κανω αυτο που ξερω και μπορω.οσο ξερω και μπορω.
να αντιμετωπιζω τις καταστασεις με ψυχραιμια και αυτοσυγκεντρωση.
οπως αυτο το μουλαρι ο μπελεμου.
οτι και αν γινεται γυρω του,
οση πιεση χρονου κι αν εχει,
θα ξυπνησει, θα παρει τον φραπε του και θα κατσει στον υπολογιστη.
οταν σηκωθει θα εχουν περασει 14 ωρες
και θα ειναι σαν να ξαπλωνε στην παραλια και να πλατσουριζε με τα κυματα για 14 ωρες.
ακομα κι αυτο κουραστικο θα ηταν ρε πουστη μπελεμου!
πως μπορει να ειναι τοσο χαλαρος και αδιαφορος?

ενηουεη.νομιζω πως το προβλημα μου ειναι ενα.ειμαι δειλος.
χεστης ρε παιδι μου.φοβαμαι την αποτυχια.
δεν μπορω να λειτουργησω υπο συνθηκες πιεσης.
γι'αυτο και παντα ψαχνω δικαιολογια να την κανω.
γι'αυτο δεν εχω κανει ακομα το βιντεο του μελιδη.
φοβαμαι μην τον απογοητευσω.
γι'αυτο δεν την πεφτω σε γκομενες.
φοβαμαι μην με απογοητευσω.
γι'αυτο και οταν με την παραμικρη επιτυχια αποτινασω την πιεση,
κανω λες και γαμησα την ολγα φαρμακη.
και μετα απορω γιατι δεν με καταλαβαινουν οι αλλοι.
κουνια που με κουναγε.

με αγχωσε ο ζαχαρης με αυτα που ειπε για τη συνηθεια.
τα πιστευω κι εγω και αυτα με εκαναν να σκεφτω.
ισως αυτη ειναι η ριζα του κακου.
η συνηθεια [με τους ορους που την περιγραφει οσουγκαρ]
ειναι η μεγαλυτερη αποτυχια.
οταν στρογγυλοκαθεσαι και σταματας να βελτιωνεσαι σαν ιντιβιτζουαλ.
και ο χρονος πιεζει
[ονειρευομαι σπουδαια πραγματα για τα επομενα 10 χρονια της ζωης μου,
σταρτινγκ μπαι σαμμερ],
ηδη εχω στην πλατη μου το λαθος μιας υπερμακροχρονης σχεσης.
δε με παιρνει να βγω παλι εκτος χρονοδιαγραμματος.
και αυτο με αγχωνει.

γιατι να μην ειμαι κουλ ρε πουστη?..

οι κομμουνισται

πιστευουσι εις τον κομμουνισμον
με τον ιδιο τροπο που πιστευουσι και οι χριστιανοι.

περισσοτερες λεπτομερεις και παρατηρησεις για αυτο το παραδοξο
συντομα
και σε αυτη την αναρτηση

απο δω και περα ταγκς

μοστ κομον ταγκς:αρτς, πολιτιξ, μπλογκ ριφερινγκ,σελφ ρεφερινγκ, θιοριζ, ακτιβιτιζ, κιουζ

πολιτικαλ κοντραντιξιον

ενας κομμουνιστης πιστευει οτι
ειναι καλυτερα να ψηφισεις ακροδεξια απο το να κανεις αποχη
-παρολο που μαλλον δε θα το κανει.
ενας αριστερος πιστευει οτι
ειναι καλυτερα να κανεις αποχη απο το να ψηφισεις αριστερα
-παρολο που μαλλον δε θα το κανει.
(εγω ειμαι αυτος.)

klisi

δεν εχω κλιση σαν αρχιτεκτονας
αλλα τουλαχιστον δεν εχω κλεισει σαν αρχιτεκτονας.
ευτυχως.

για τον υπνο

εχω θεμα με τον υπνο.
δεν ειναι οτι γουσταρω να κοιμαμαι ολη μερα
(παρα το τεμπελικο υφος και βαριεστημενο υφος, που κατι τετοιο υπαινησεται).
καθε αλλο
(όποτε για διαφορους λογους ετυχε να ειμαι ξυπνιος απο νωρις
μαλλον ευχαριστα ενιωθα).
ειναι οτι απολαμβανω να ειμαι ξυπνιος τη νυχτα.
ακομα και να νυσταζω αφορητα (οπως τωρα καλη ωρα)
οτι εμπνευση και δημιουργικοτητα διαθετω,
εμφανιζεται μετα το δυση του ηλιου.
ειμαι κατι σαν κριέιτιβ βάμπαϊρ.
επειδη ομως εχω επιγνωση των επιπτωσεων του τροπου ζωης μου
και ξερω οτι δεν μπορω να εχω αυτους τους βιορυθμους για παντα
εχω εμπνευστει (σε μικρη ωρα παλι) μια θεωρια,
η οποια βρισκεται ακομα σε πειραματικο σταδιο,
την επιτυχημενη (χοουπφουλυ) εφαρμογη της οποιας εχω επωμιστει.
η συνολικη θεωρια του υπνου (ΣΘΥ) οριζει οτι:
το συνολικο μεγεθος σε ωρες που θα κοιμηθει ενας ανθρωπος κατα τη διαρκεια της ζωης του
ειναι σταθερο (απροξιματλυ)
κατα αναλογια με τα χρονια της ζωης του (οπου χρονια >= 18)
ανεξαρτητα απο τον καθημερινο καταμερισμο του.

god works in mysterious ways
and i work at mysterious hours.

το προγιεκτ

τελειωσα τη διορθωση της διπλωματικης
(την πρωτη ουσιαστικα)
και κατεβηκα με το ποδηλατο στην παραλια.
ακουγα την πιο γαματη λιστα των radiohead.
i might be wrong, knives out, life in a glass house.
ηταν η πρωτη φορα στη ζωη μου που εκανα ονειρα για το μελλον μου.
προφεσιοναλλυ σπικινγκ.
το μονο που μπορουσα να θελω ειναι ταξιδια, ελευθερο χρονο και γκομενες.
ακομα και αν μ'αρεσαν αλλες ασχολιες,
ποτε δεν επιθυμησα ή αφοσιωθηκα,
γι'αυτο και δεν εχω πετυχει τιποτα ακομα.
χαζο ακουγεται αλλα ποτε -αντιλ ναο- δεν μπορουσα
-πολλες φορες προσπαθησα/μα αυτα τα γαμημενα/
αντι να βγουν στα χειλη μου/σφηνωνουν στον αυχενα*-
να ξεκινησω κατι που θα ειμαι σιγουρος οτι θα του αφοσιωθω για καιρο και σοβαρα.
ή απλα να φανταστω τη ζωη μου μετα τα 27 .προφεσιαναλλυ σπικινγκ εγκεν.

μεσα σε 1 βδομαδα γυρισε το συμπαν μου αναποδα
(υπαρχουν ακομα τεχνικες λεπτομερειες, μπατ στιλλ)**.
κι αυτη η βολτα ηταν μααλοξ.

ειδα τη διπλωματικη μου απο την αρχη μεχρι το τελος,
ειδα το δημιουργικο χρονο που ερχεται να με γεμιζει μεχρι να ξεχειλησω απο τα αυτια,
και ποσο αυτο μου ειχε λειψει,
να απλωνεται τωρα μπροστα μου χωρις να βλεπω το τελος
και ειναι η πρωτη φορα που το αχανες δε με απελπιζει.
εβλεπα τους ανθρωπους με φουλ κινηματογραφικα -κλισε- μπακγκραουντ,
αλλα οτι κι αν εκανα τους εβλεπα ετσι.δεν ηταν στο χερι μου.
τους ψαραδες με τα ραδιοφωνακια μπαταριας που φωτιζουν μπλε νεον,
τους μελαμψους μουστακαληδες φαφουτηδες που παντα βιαζονται
και κανεις ποτε δεν ξερει ουατ αρ δεη απ του δις ταιμ (νοου οφενς),
τις μαμαδες με τα μωρα στα καθισματα του ποδηλατου ή στα καροτσια (τεραστια διαφορά),
τους αφρικανους που πουλανε εκτυπωμενους πινακες
και τους κινεζους που μεσα σε 2 λεπτα σου κανουν πληρη επιδειξη ολου του συρφετου που κουβαλανε.
μετα μπηκα και εκανα μια βολτα στο λιμανι και με φανταζομουν 40αρη,
καθηγητη στη σχολη μου (παντα το ηθελα αλλα απο σημερα, για καποιο λογο, ειμαι σιγουρος οτι θα γινει ενηχαο),
και με γραφειο -δεν ξερω που, αλλα καπου τελεια-
οπου θα αρνουμαι οσες δουλειες δε με ενδιαφερουν
κι ας αναλαμβανω μια δουλεια το χρονο.
αλλα αυτη που θα αναλαμβανω θα τη σκιζω και θα ειναι γαμω.
και οταν δε θα'χω δουλεια, θα εχω χρονο, και θα ειναι γαμω,
γιατι θα μπορω να κανω οτι θελω,
απο πειραματικο θεατρο μεχρι γηπεδο β' εθνικη
(να πηγαινω, οχι να σχεδιαζω!).

το ονειρο μου (φαντασιωση μαλλον) ειναι τελικα να γινω συγγραφεας (παλι μαλλον),
αλλα εχει πολυ δρομο μεχρι εκει.

το συμπερασμα που εχω βγαλει,
που το ξερω οτι ακουγεται σαν δικαιολογια - και μπορει να ειναι,
ειναι οτι το αγχος της οικονομικης εξασφαλισης που μου εχουν φυτεψει οι γονεις μου απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου,
ευθυνεται σε μεγαλο βαθμο για την αντιδημιουργικοτητα και τη σπαταλη του απειρου ελευθερου χρονου που ειχα στη φοιτητικη μου ζωη.
ενταξει, ηταν και η απειρια, η ανωριμοτητα, σιγουρα η τεμπελια μου,
η οικονομικη μου στενοτητα, η κωσταντινα (αυτη σιγουρα!).
αλλα ποτε μου δε θελησα παθιασμενα και δεν κυνηγησα μεχρι το τελος,
γιατι ο ψυχολογικος και πνευματικος -και εν τελει δημιουργικος- χωρος στο χαρακτηρα μου,
ειχε μπουκωσει ηδη λιγο μετα την παραδοση μου απο τον πελαργο.
οταν επιτευχθει αυτος ο (προ)πατορικος στοχος
τοτε θα γινω κυριαρχος του εαυτου μου
και θα ξεκινησει το προτζεκτ "σιμος.δε σικουελ".
απλα σημερα ολοκληρωθηκε σε μεγαλο βαθμο το πλανο του πρι-προνταξιον.
και γυρισα σπιτι ευτυχης.

και τη στιγμη που κατεβηκα απο το ποδηλατο μπροστα απο την εισοδο της οικοδομης μου,
την ιδια στιγμη τελειωσε και η λιστα.
τετοιες κινηματογραφικες συγκαιριες ειναι που επιβεβαιωνουν το βασιμο της αισιοδοξιας μου.


υγ.
δεν πλαναμαι.
κι αυτο το προτζεκτ τους ιδιους στοχους εχει στο βαθος.
ταξιδια, ελευθερο χρονο και γκομενες.
ισως με διαφορετικη σειρα.ή διατυπωση.ή δεν εχει σημασια.
απλα σε σχεση με το πρικουελ
-παρα τις εως τωρα εξωγενης ή προσωπικες διορθωτικες παρεμβασεις-
ειναι πιο συνθετο, πολυπλοκο, ενδιαφερον, δημιουργικο, διαδραστικο, πολυπολιτισμικο, ακριβο, ανταποδωτικο, ευχαριστο, ασφαλες, επιδοξο, διεθνες, νοστιμο, ωριμο, εχρωμο, ψηφιακο, ιντελεξουαλ, καλλιτεχνικο, αισθητικο, αισθησιακο, προστυχο, γκει, μωβ, μακροπροθεσμο, διαχρονικο, ευελικτο, λαουντ, δραστηριο, σοφο, επιδεξιο, ανεξαρτητο, σταθερο, αμφιβιο, ελπιδοφορο, αυτοαναπαραγωγικο, αναπαραγωγικο, παραγωγικο.
και -χωρις καμια δοση υπερβολης- μερικα ακομα.



* γενικα δε μ'αρεσει αυτο το τραγουδι.το θεωρω μαλλον απο τα χειροτερα του θαναση.

** κανονας:
δε μιλαω για πραγματα που πραγματικα θελω και περιμενω να γινουν.
λες και αυτοματα επηρρεαζω την εξελιξη και υπονομευω την ολοκληρωση τους.

αυτο ομως δεν πιανεται.
πρωτον γιατι κανεις δεν το διαβαζει
(ο σουγκαρ εχει ξεχασει την υπαρξη του μπλογκ)
και δευτερον δεν γνωριζω τους παραφυσικους κανονες συμπεριφορας της γραπτης εξομολογησης.

λοιπον,
αν αυτο που ετοιμαζει ο πατερας μου με τα φωτοβολταικα παει καλα,
καταρχην με εξασφαλιζει οικονομικα για πολλα χρονια,
κι επειτα τον εξιλεωνει απεναντι μου
(εγω ειμαι αυτος που το'χει αναγκη,
αυτος ουτε που γνωριζει για τα ψυχολογικα σκατα μου),
γιατι γινεται καταλυτης για την εξελιξη του πρόϊεκτ.

και δως ημην σημερον.

postmodern dada - νεοντανταισμος

του ραιτ νταουν ποστ.

αντιστροφη της παραδοσιακης νταντα τεχνοτροπιας
που προκυπτει απο την αλλαγη των αισθητικων και εικαστικων αξιων.
κιτς επεμβαση πανω σε μοντερνα εργα.

θα επανελθω.
ελπιζω.

δωρο απ'την π.α.ε.

το πλέυλιστ

προεορτια.

θα αρχισω να γραφω στο μπλογκ νηφαλιος
μεχρι να μου φυγει το κομπλεξ
και να απελευθερωσω τις -κατα διαστηματα-
υψηλης πυκνοτητας οινοπνευματος θεωριοπαπαριτσες μου.

οκ λοιπον.
χθες πηγαμε για τρεξιμο με τον σουγκαρ και τον αρτιεμ
(για πρωτη φορα στη ζωη μου πηγα για τρεξιμο
γιατι το θεωρω το πιο βαρετο πραμα μετα το πλυσιμο των δοντιων.
οταν πηγαινα ποδοσφαιρο στο γυμνασιο,
αργουσα επιτηδες κανενα 20' για να το αποφυγω -χωρις επιτυχια.
βεβαια τωρα στα γεραματα,αν δεν τρεξεις για ζεσταμα
θα σου δωσουν το ποδι στο χερι
ή -στην καλυτερη- θα τρεχεις με το πνευμονι στη μασχαλη).
χθες πηγαμε για τρεξιμο με τον σουγκαρ και τον αρτιεμ*
κι ηταν ενα ακομα απο τα πολυ γαματα κλισε**
[τα οποια κατα κυριο λογο -τελικα- λατρευω, σε αντιθεση με το μελιδη.
ειδικα τα κινηματογραφικα, τα πιο πιασαρικα δηλαδη]
που στο τελος με εκανε να αισθανθω ομορφα,
γιατι οσο τρεχαμε μιλουσαμε για μπαλα, για γκομενες,
κοροιδευαμε τον αρτιεμ για το τρεξιμο του και αλλα τετοια.
τιποτα ιδιαιτερο δηλαδη,
αλλα αν παμε κανα δυο φορες ακομα
μαλλον θα καταλαβω γιατί ειναι πιο ωραιο απο εναν απλο καφε,
στον οποιο κανεις πανω-κατω τα ιδια.

λοιπον,
για να μη μακρυγορησω αλλο,
δυο λεπτα κυριε προεδρε, να ολοκληρωσω,δυο λεπτακια μονο ***,
εκανα -προφανως- για εκατομυριοστη φορα στη ζωη μου
την ιδια μελαγχολικη σκεψη:
"να [μουντζα] μαλακα που τοσα χρονια τον επαιζες και δεν σκεφτηκες ποτε να _________".
(στην προκειμενη ειναι να πας για τρεξιμο με τα παιδια,
σε αλλες πιο σοβαρες περιπτωσεις, ειναι ακομα πιο επιπονη διαπιστωση)

οδηγηθηκα -συνειρμικα****- τελικα σε εναν ορισμο*****:
μην κανεις πραματα που θα μετανιωσεις αν αυριο δεν καταστραφει ο κοσμος.
[μην τρως τη ζωη σου σε κατηχητικα και εσπερινους, δε χρειαζεται να κλεισεις θεση σε πηρυνικο καταφυγιο,κ.α.]
κανε πραματα που δε θα μετανιωσεις ακομα κι αν τελικα καταστραφει.
[πανε για τρεξιμο οσο βαρετο κι αν ειναι, δε μου ερχεται κατι αλλο,κ.α.]


υγ.
τελικα (...) ή [...] ?
καθαρα αισθητικα μιλωντας.
νομιζω [...] γιατι, εκτος των αλλων, δε χρειαζεται και σιφτ.
παντως σιγουρα οχι {...}.
ή μηπως ναι?...


* πρεπει να βρω εναν τροπο να μακρυγορω δημιουργικα.
μου φαινεται πως ειναι ενα σημαντικο κομματι του εαυτου μου

** πρεπει να γινει ενας σαφης ορισμος μεταξυ κλισε με θετικη και αρνητικη εννοια.
για αρχη ας πουμε
νομιζω πως τα +κλισε ρεπουν προς το αληθινο
ενω τα -κλισε ειναι κατι σαν τους γιου2.

*** η ατακα ειναι του τζιμακου
[απο ενα μονταρισμενο βιντεο που μιλαει στη βουλη].
γενικα η θεση μου ειναι υπερ της πειρατειας της ατακας
-οπως και καθε αλλης πειρατειας βεβαιως βεβαιως-
διοτι πιστευω οτι η φυση της ατακας ειναι παρεμφερης με του ανεκδοτου
-και δεν αναφερομαι στο χιουμορ αλλα στη χρηση.
αν δεν αξιοποιεις οποτε πρεπει και ταιριαζει
-αναποφευκτα κατα το δοκουν-
τις ατακες αλλων,
μοιραια αυτες θα εξαφανιστουν και ειναι κριμα.
οι ατακες ειναι οι συγχρονες παροιμιες,
ειναι αποσταγμα σοφιας ενος λαου,
πολιτιστικη κληρονομια ενος τοπου.
σειβ δε κιουζ (αν οντως ειναι αυτη η αποδοση της λεξης), λοιπον.
συνηθιζω παντως να αποδιδω τα του καισαρος, τω καισαρι
χωρις να θεωρω υποχρεωση να αποδιδονται τα του σιμαου, τω σιμαω.

**** οι συνειρμοι μου με ελεγχουν,οχι εγω αυτους.
κι αν αυτο ισως με εμποδοζει να τους επικοινωνησω
ταυτοχρονα με χαλαρωνει οταν παραδινομαι σ'αυτους
χωρις να χρειαζεται να ακολουθησω αναποδα το νημα.

***** οι ορισμοι αυτοι καθαυτοι
με εξιταρουν περισσοτερο απο το νοημα τους.
δηλαδη,
ο παραπανω ορισμος ειναι πιθανοτατα μιαμιση μαλακια (=1 μαλακια + μιση)
αλλα η διατυπωση του με εκανε περηφανο για μενα οταν την πρωτοσκεφτηκα,
αν και συνηθως ειναι παντα πιο ωραιοι στο μυαλο μου παρα γραπτοι.

γενικος -και με πολλες ισως εξαιρεσεις- κανονας περι αυθορμητισμου

για καποιο λογο
απο τοτε που φτιαξαμε το ιστολογιο (ακου λεξη)
με τον αγαπημενο σουγκα
εχω χασει καθε εμπνευση,
(απο οτι φαινεται κι αυτος)
ενω συνηθως μετα το ποτο
οι φιλοσοφικοπαπαροειδης τοποθετησεις κατεκλυζαν το κεφαλι μου


σαν γενικος κανονας, λοιπον, ισχυει το εξης:
οταν κανονικοποιεις, οριζεις και επιχειρεις να θεσεις υπο τον ελεγχο σου
εναν αυθορμητισμο
(εν προκειμενω, οι μαγευτικες θεωριες και σκεψεις
που κυριαρχουν καθε αλκοολουχο εγκεφαλο)
αυτες, αντιδρουν καθαρα ανακλαστικα σε καθε καταπιεση
με αποχη.


σαν γενικοτερη παρομοιωση ισχυει επισης πως:
ο εκαστοτε αυθορμητισμος μοιαζει με τις στρογγυλες σκουρες κηλιδες
που νομιζεις πως βλεπεις
(συνηθως παρατηρουνται -απο μενα- κατω απο εντονη ηλιοφανεια
κοιτοντας μια φωτεινη επιφανεια)
και τις οποιες οσο προσπαθεις να κοιταξεις τοσο μετακινουνται
(σαν να τις μεταφερει το βλεμμα σου),
ενω οταν -κανεις πως- τις αγνοεις, συνεχιζουν να αιωρουνται απερισπαστες.


[πιο εξειδικευμενα το ιδιο ισχυει και με τις γυναικες.
(που οταν τις κυνηγας ξενερωνουν
και οταν -κανεις πως- τις αγνοεις γοητευονται?
κατι τετοιο.)

αλλα νομιζω πως παραειναι πολλα για πρωτο ποστ.
ασε που μπορει να γραφω και πιπες τοση ωρα, ετσι κι αλλιως.]


υγ. αν το κοιταξεις απο την αναποδη,
αν θες να γειωσεις και να αποπνευματικοποιησεις -για οποιονδηποτε λογο- τον εαυτο σου
μπορεις να φτιαξεις ενα μπλογκ
στο οποιο θα αναφερεις αυτα που σε αποσχολουν, σε εμπνεουν κτλ.
μάιντ θεραπυ.

για εκκινηση.

γιατι αλλιως δε βλεπω να γραφω και τιποτα.

Έχω πιει