προεορτια.

θα αρχισω να γραφω στο μπλογκ νηφαλιος
μεχρι να μου φυγει το κομπλεξ
και να απελευθερωσω τις -κατα διαστηματα-
υψηλης πυκνοτητας οινοπνευματος θεωριοπαπαριτσες μου.

οκ λοιπον.
χθες πηγαμε για τρεξιμο με τον σουγκαρ και τον αρτιεμ
(για πρωτη φορα στη ζωη μου πηγα για τρεξιμο
γιατι το θεωρω το πιο βαρετο πραμα μετα το πλυσιμο των δοντιων.
οταν πηγαινα ποδοσφαιρο στο γυμνασιο,
αργουσα επιτηδες κανενα 20' για να το αποφυγω -χωρις επιτυχια.
βεβαια τωρα στα γεραματα,αν δεν τρεξεις για ζεσταμα
θα σου δωσουν το ποδι στο χερι
ή -στην καλυτερη- θα τρεχεις με το πνευμονι στη μασχαλη).
χθες πηγαμε για τρεξιμο με τον σουγκαρ και τον αρτιεμ*
κι ηταν ενα ακομα απο τα πολυ γαματα κλισε**
[τα οποια κατα κυριο λογο -τελικα- λατρευω, σε αντιθεση με το μελιδη.
ειδικα τα κινηματογραφικα, τα πιο πιασαρικα δηλαδη]
που στο τελος με εκανε να αισθανθω ομορφα,
γιατι οσο τρεχαμε μιλουσαμε για μπαλα, για γκομενες,
κοροιδευαμε τον αρτιεμ για το τρεξιμο του και αλλα τετοια.
τιποτα ιδιαιτερο δηλαδη,
αλλα αν παμε κανα δυο φορες ακομα
μαλλον θα καταλαβω γιατί ειναι πιο ωραιο απο εναν απλο καφε,
στον οποιο κανεις πανω-κατω τα ιδια.

λοιπον,
για να μη μακρυγορησω αλλο,
δυο λεπτα κυριε προεδρε, να ολοκληρωσω,δυο λεπτακια μονο ***,
εκανα -προφανως- για εκατομυριοστη φορα στη ζωη μου
την ιδια μελαγχολικη σκεψη:
"να [μουντζα] μαλακα που τοσα χρονια τον επαιζες και δεν σκεφτηκες ποτε να _________".
(στην προκειμενη ειναι να πας για τρεξιμο με τα παιδια,
σε αλλες πιο σοβαρες περιπτωσεις, ειναι ακομα πιο επιπονη διαπιστωση)

οδηγηθηκα -συνειρμικα****- τελικα σε εναν ορισμο*****:
μην κανεις πραματα που θα μετανιωσεις αν αυριο δεν καταστραφει ο κοσμος.
[μην τρως τη ζωη σου σε κατηχητικα και εσπερινους, δε χρειαζεται να κλεισεις θεση σε πηρυνικο καταφυγιο,κ.α.]
κανε πραματα που δε θα μετανιωσεις ακομα κι αν τελικα καταστραφει.
[πανε για τρεξιμο οσο βαρετο κι αν ειναι, δε μου ερχεται κατι αλλο,κ.α.]


υγ.
τελικα (...) ή [...] ?
καθαρα αισθητικα μιλωντας.
νομιζω [...] γιατι, εκτος των αλλων, δε χρειαζεται και σιφτ.
παντως σιγουρα οχι {...}.
ή μηπως ναι?...


* πρεπει να βρω εναν τροπο να μακρυγορω δημιουργικα.
μου φαινεται πως ειναι ενα σημαντικο κομματι του εαυτου μου

** πρεπει να γινει ενας σαφης ορισμος μεταξυ κλισε με θετικη και αρνητικη εννοια.
για αρχη ας πουμε
νομιζω πως τα +κλισε ρεπουν προς το αληθινο
ενω τα -κλισε ειναι κατι σαν τους γιου2.

*** η ατακα ειναι του τζιμακου
[απο ενα μονταρισμενο βιντεο που μιλαει στη βουλη].
γενικα η θεση μου ειναι υπερ της πειρατειας της ατακας
-οπως και καθε αλλης πειρατειας βεβαιως βεβαιως-
διοτι πιστευω οτι η φυση της ατακας ειναι παρεμφερης με του ανεκδοτου
-και δεν αναφερομαι στο χιουμορ αλλα στη χρηση.
αν δεν αξιοποιεις οποτε πρεπει και ταιριαζει
-αναποφευκτα κατα το δοκουν-
τις ατακες αλλων,
μοιραια αυτες θα εξαφανιστουν και ειναι κριμα.
οι ατακες ειναι οι συγχρονες παροιμιες,
ειναι αποσταγμα σοφιας ενος λαου,
πολιτιστικη κληρονομια ενος τοπου.
σειβ δε κιουζ (αν οντως ειναι αυτη η αποδοση της λεξης), λοιπον.
συνηθιζω παντως να αποδιδω τα του καισαρος, τω καισαρι
χωρις να θεωρω υποχρεωση να αποδιδονται τα του σιμαου, τω σιμαω.

**** οι συνειρμοι μου με ελεγχουν,οχι εγω αυτους.
κι αν αυτο ισως με εμποδοζει να τους επικοινωνησω
ταυτοχρονα με χαλαρωνει οταν παραδινομαι σ'αυτους
χωρις να χρειαζεται να ακολουθησω αναποδα το νημα.

***** οι ορισμοι αυτοι καθαυτοι
με εξιταρουν περισσοτερο απο το νοημα τους.
δηλαδη,
ο παραπανω ορισμος ειναι πιθανοτατα μιαμιση μαλακια (=1 μαλακια + μιση)
αλλα η διατυπωση του με εκανε περηφανο για μενα οταν την πρωτοσκεφτηκα,
αν και συνηθως ειναι παντα πιο ωραιοι στο μυαλο μου παρα γραπτοι.

γενικος -και με πολλες ισως εξαιρεσεις- κανονας περι αυθορμητισμου

για καποιο λογο
απο τοτε που φτιαξαμε το ιστολογιο (ακου λεξη)
με τον αγαπημενο σουγκα
εχω χασει καθε εμπνευση,
(απο οτι φαινεται κι αυτος)
ενω συνηθως μετα το ποτο
οι φιλοσοφικοπαπαροειδης τοποθετησεις κατεκλυζαν το κεφαλι μου


σαν γενικος κανονας, λοιπον, ισχυει το εξης:
οταν κανονικοποιεις, οριζεις και επιχειρεις να θεσεις υπο τον ελεγχο σου
εναν αυθορμητισμο
(εν προκειμενω, οι μαγευτικες θεωριες και σκεψεις
που κυριαρχουν καθε αλκοολουχο εγκεφαλο)
αυτες, αντιδρουν καθαρα ανακλαστικα σε καθε καταπιεση
με αποχη.


σαν γενικοτερη παρομοιωση ισχυει επισης πως:
ο εκαστοτε αυθορμητισμος μοιαζει με τις στρογγυλες σκουρες κηλιδες
που νομιζεις πως βλεπεις
(συνηθως παρατηρουνται -απο μενα- κατω απο εντονη ηλιοφανεια
κοιτοντας μια φωτεινη επιφανεια)
και τις οποιες οσο προσπαθεις να κοιταξεις τοσο μετακινουνται
(σαν να τις μεταφερει το βλεμμα σου),
ενω οταν -κανεις πως- τις αγνοεις, συνεχιζουν να αιωρουνται απερισπαστες.


[πιο εξειδικευμενα το ιδιο ισχυει και με τις γυναικες.
(που οταν τις κυνηγας ξενερωνουν
και οταν -κανεις πως- τις αγνοεις γοητευονται?
κατι τετοιο.)

αλλα νομιζω πως παραειναι πολλα για πρωτο ποστ.
ασε που μπορει να γραφω και πιπες τοση ωρα, ετσι κι αλλιως.]


υγ. αν το κοιταξεις απο την αναποδη,
αν θες να γειωσεις και να αποπνευματικοποιησεις -για οποιονδηποτε λογο- τον εαυτο σου
μπορεις να φτιαξεις ενα μπλογκ
στο οποιο θα αναφερεις αυτα που σε αποσχολουν, σε εμπνεουν κτλ.
μάιντ θεραπυ.