μαρξ & σπενσερ.

δεν εχει και πολυ σχεση με τα ψυχολογικα μου αυτης της περιοδου,
αλλα το σκεφτομαι εδω και καιρο.
και επιπλεον περιμενω να χωνεψω λιγο τα της παρουσης
και οπως ειπε ενας σοφος κινεζος
πριν απο χιλιαδες χρονια, αν δεν κανω λαθος,
"το γραψιμο ειναι μααλοξ".

λοιπον,
φοβαμαι πως ειμαι κομμουνιστης εξ αμελειας.
με εκραζε ο μελιδης και ο σουγκαρ το καλοκαιρι
και εκνευριζομουν πολυ
[ακομα εκνευριζομαι,
αλλα πλεον μπορω να καταλαβω αρκετα καθαρα γιατι το εκαναν].
ετσι, στα πλαισια της αποκαθηλωσης της ματαιοδοξιας μου
και της καταργησης της αλαθητου ανωτεροτητας που πιστευω βαθια μεσα μου
οτι με διακρινει απο ολους τους αλλους ανθρωπους,
αναγνωρισα αυτην την πτυχη του εαυτου μου
που επιμελως αποστρεφομουν και επιδεικτικα αγνοουσα σαν ανυπαρκτη.
δυστυχως, οσο ανοιχτομυαλος κι αν ειναι ενας ανθρωπος,
οταν μεταμορφωνεται σε κομμουνιστη
χανει καποιες βασικες παραμετρους της πραγματικοτητας.
και δε μιλω για μενα,
[ουτε για τ' αψηλα/τα απατητα βουνα]
γιατι εγω δεν υπηρξα ποτε κομμουνιστης,
υπηρξε ομως καποτε ο πατερας μου,
[και θα το ριξω σε αυτον για αλλη μια φορα]
και καποια κουσουρια αναποφευκτα μενουν και μεταδιδονται μεσω Ντι.Εν.Εη.

πλεον μου φαινεται πως ειναι καθαρος,
εδω και χρονια μαλιστα,
[και ισως στην πραγματικοτητα να μην ειχε ποτέ βαρια συμπτωματα ο ανθρωπος,
αλλα δεν ξερω αν με τον καιρο αλλαξω γνωμη και για αυτο]
ομως η μαλακια εγινε και τωρα δεν αλλαζει.
και εχω χρεος προς τα παιδια μου να αποβαλλω τα καταλοιπα
πριν αργησω να τραβηχτω.

na suhiso to bournouzi

δεν ειχα ποτε καμια σχεση με τη γιαπωνεζικη κουλτουρα
[παρολο που θα ηθελα να κανω ενα τράι]
ουτε εχω διαβασει ποτε αναλυτικα γι'αυτην ή απο αυτην ή αυτην
[μουρακαμι αγαπη μου].
προχθες ειδα το λοστ ιν τρανσλέισον.
το οποιο μου αρεσε, αλλα δεν ειναι αυτο το θεμα.
η ταινια παρουσιαζε τους ιάπωνες
σαν κατι παλαβους, καθυστερημενους, χρωματιστους, χαζοχαρουμενους,
θορυβωδεις, υπερδραστηριους, δουλευταραδες, δουλικους [επιθ.]
συντηρητικους [ουσ.,το τελευταιο δεν ητανε χιντ της ταινιας, απλα τυχαινει να το γνωριζω].
συνδοιαζοντας λοιπον τις πληροφοριες
και αποδεχομενος αυτες σαν ικανοποιητικα ακριβεις
ειχα μετα την ταινια την αισθηση οτι καταλαβαινα την συμπεριφορα τους
και πώς αυτη απερρεε απο τον πολιτισμο τους συγκρινοντας με τον δικο μας
[με εμενα κυριως, για να πω την αληθεια
και κανω συχνα αυτη τη λανθασμενη γενικευση
που δεν οδηγει ομως παντα απαραιτητως σε λανθασμενα συμπερασματα].
υποθετω λοιπον οτι ο πολιτισμος τους, με καποιο τροπο,
εχει δημιουργησει ιδιοσυκρασιες μυρμυγκιακες
οπου οι ανθρωποι δε θεωρουν τους εαυτους του σημαντικους.
και δεν το εννοω επιφανειακα και με πολιτικους ορους
[δηλαδη ασημαντους απεναντι στην εθνικη προοδο ή την κοινωνικη αλληλεγγυη]
που θα μπορουσαν να δικαιολογησουν απλα την εργατικη τους αφοσιωση
και αποδοτικοτητα
εννοω οτι αυτοι οι ανθρωποι οντως δεν θεωρουν τους εαυτους τους σημαντικους.
και αυτο λειτουργει τοσο ευεργετικα και χαλαρωτικα στην ψυχη τους
που τους απελευθερωνει απο ολα τα κομπλεξ του κοσμου.
γι'αυτο κανουν το γυρω του κοσμου μεχρι τη βενετια
και φωτογραφιζουν μαγαζια που πουλανε ψηφιακες μηχανες!
[φοβαμαι πως, παρα το θαυμαστικο,
το παραδειγμα δεν ηταν και ακρως επιτυχημενο.
παντως θελω να πω πως ειναι τοσο ακομπλεξαριστοι που θα κανουν
αυτο που νιωθουν χωρις να τους ενδιαφερει πώς αυτο θα φανει
αλλα ταυτοχρονα χωρις να φερονται σαν επιδεικτικα, κακομαθημενα αμερικανακια.
γι'αυτο και μονο οι ιαπωνες και η σκαρλετ γιοχανσον,
μπορουν να βαψουν ροζ το μαλλι τους και να μη φαινεται κιτς-πανκ.
δεν ξερω αν εγινα σαφης.ενηουεη.]
θελω να καταληξω πως
δεν ξερω ποσο δυσκολο ειναι να κατακτησεις αυτη
την ψυχικη κατασταση
αλλα τις ελαχιστες φορες που
[καταλαθος και κατω απο αδιευκρινιστες συνθηκες]
δεν θεωρουσα τον εαυτο μου
τον πιο σημαντικο ανθρωπο του κοσμου μετα απο εμενα
[και δε μιλω για τις στιγμες ζηλιας που απλα καταλαβαινα οτι οντως δεν ειμαι,
γιατι αυτες ειναι απειρες,
τότε λοιπον],
ημουν -στιγμιαια- αυθεντικα αυθορμητος και ικανοποιητικα ευτυχισμενος.