διαβασα το κενώ του μελιδη
και εγραφε ολα οσα ηθελα να του πω για μενα.
το σκεφτομουν οσο περπατουσα στο δρομο.
με βεβαιοτητα το μονο που θελω ειναι να μην ειμαι μονος.
αν καθενας πραττει στη ζωη του με μονο μπουσουλα την προσωπικη του ευτυχια
τοτε η δικη μου εξαρταται απο αλλους.
κι απο μενα φυσικα, αλλα παντα σε σχεση με αυτους.
οχι μονος. ειναι το μονο που με γεμιζει.
ο μπελε βαφει, ο μελιδης ηχογραφει, ο σουγκαρ συλλαμβανει, εγω ειμαι με καποιον.

βγηκα απο το σπιτι πρωτη φορα μετα απο μερες. για να φαω.
θα μου λειψουν τα σκατοφαγητα του βολου.
ο βολος δηλαδη, αλλα στην παρακρουση που ζω τελευταια, οι συναισθηματισμοι μου
μπερδευουν τη λογικη μου.
απο την αλλη, μπορει να μην ειναι και συγχυση
γιατι 2 μηνες με τη μανα μου, θα μου λειψει η βρωμια
και 9 μηνες στο στρατο θα μου λειψει ο γκαντας. οποτε..

βγηκα για πρωτη φορα απο τοτε που εφυγε η δημητρα.
και για καποιο περιεργο λογο, δεν ενιωθα σκατα.
μου λειπει, αλλα σχεδον το συνηθισα ηδη.
και τοτε καταλαβα οτι ειναι αρκετα πιθανο να μπορω να αντεξω τη μοναξια.
απλα κακοεμαθα τα τελευταια 3 χρονια.
τα ομορφοτερα μεχρι τωρα. που ειχα ολη την αγαπη που ηθελα.
και η απουσια της δημητρας
[το μαρμαρο πανω σε αυτες του μελιδη, του αρτιεμ και του σουγκαρ].
μου ξαναφερε στη μνημη το συναισθημα που πλακωνε για χρονια τη καθημερινοτητα μου.
απλα την ωριμοτητα να το αντιμετωπισω
και την πιθανοτητα να καταφερω να το διαχειρηστω.
μπορει να κανω και λαθος παντως.
το σιγουρο ομως ειναι οτι ηρθε η ωρα να σηκωσω αναστημα στο γκειλικι
που με διακατεχει
και να παψω να φερομαι σαν κακομαθημενο 16χρονο [κοριτσι].
δεν γινεται να πηγαινουν ολα καλα για παντα.
ειναι μια σκατοπεριοδος και θα περασει.
επιλεγουμε τα παντα. η επερχομενη πουτσα ειναι με τον εναν ή τον αλλο τροπο
δικη μου επιλογη. θελω να πω, μπορω να ξαναπαρω αναβολη
και να παω ισπανια, ή να παω στρατο και να χωρισω,
ή να παρω αναβολη και να χωρισω.
ή να παω στρατο και να παω ισπανια [νοτ].
ενηουεη, ειναι επιλογη μου και θα την υπερασπιστω χωρις γκρινια
λεει ο μελιδης και εχει δικιο.

βεβαια θα εγραφα κι αλλα
αν στη διαδρομη δεν ειχα να σκεφτω το κορδονι μου
που ειχε μπει αναμεσα στην πατουσα και τον πατο του παπουτσιου
και δεν προσπαθουσα συνεχως να το βγαλω κουνωντας το πελμα
τοσο ωστε να μην γελοιοποιει το περπατημα μου.
δεν μπορω να σκεφτω πολλα πιο ενοχλητικα πραγματα απο αυτο.
το χειροτερο ειναι οταν νομιζω οτι εχω καταφερει να το βγαλω
αλλα στο βαθος ξερω οτι δεν το εχω καταφερει.
απλα η ακρη που ειναι πιο σκληρη εχει μετακινηθει προσωρινα
και εγω πειθω τον εαυτο μου οτι δε με ενοχλει πια.
αλλα αρκει ενα βημα για να την ξαναπατησω και να εκνευριστω.
τωρα που το σκεφτομαι, αυτο ειναι το πιο ακατανικητο ενστικτο μου.
οταν κατι δεν εχει λυθει οριστικα το νιωθεις.
μπορεις να το αγνοεις μεχρι να ξαναεμφανιστει,
αλλα οσο κι αν κοροιδευεις τον εαυτο σου
το ξερεις οτι ειναι εκει.
σκατα.
ενα ενα θα αντιμετωπιζουμε τα ελαττωματα.
τωρα ειμαστε στο γκειθινγκ.
του χρονου θα το πιασουμε αυτο.