διαβασα το κενώ του μελιδη
και εγραφε ολα οσα ηθελα να του πω για μενα.
το σκεφτομουν οσο περπατουσα στο δρομο.
με βεβαιοτητα το μονο που θελω ειναι να μην ειμαι μονος.
αν καθενας πραττει στη ζωη του με μονο μπουσουλα την προσωπικη του ευτυχια
τοτε η δικη μου εξαρταται απο αλλους.
κι απο μενα φυσικα, αλλα παντα σε σχεση με αυτους.
οχι μονος. ειναι το μονο που με γεμιζει.
ο μπελε βαφει, ο μελιδης ηχογραφει, ο σουγκαρ συλλαμβανει, εγω ειμαι με καποιον.

βγηκα απο το σπιτι πρωτη φορα μετα απο μερες. για να φαω.
θα μου λειψουν τα σκατοφαγητα του βολου.
ο βολος δηλαδη, αλλα στην παρακρουση που ζω τελευταια, οι συναισθηματισμοι μου
μπερδευουν τη λογικη μου.
απο την αλλη, μπορει να μην ειναι και συγχυση
γιατι 2 μηνες με τη μανα μου, θα μου λειψει η βρωμια
και 9 μηνες στο στρατο θα μου λειψει ο γκαντας. οποτε..

βγηκα για πρωτη φορα απο τοτε που εφυγε η δημητρα.
και για καποιο περιεργο λογο, δεν ενιωθα σκατα.
μου λειπει, αλλα σχεδον το συνηθισα ηδη.
και τοτε καταλαβα οτι ειναι αρκετα πιθανο να μπορω να αντεξω τη μοναξια.
απλα κακοεμαθα τα τελευταια 3 χρονια.
τα ομορφοτερα μεχρι τωρα. που ειχα ολη την αγαπη που ηθελα.
και η απουσια της δημητρας
[το μαρμαρο πανω σε αυτες του μελιδη, του αρτιεμ και του σουγκαρ].
μου ξαναφερε στη μνημη το συναισθημα που πλακωνε για χρονια τη καθημερινοτητα μου.
απλα την ωριμοτητα να το αντιμετωπισω
και την πιθανοτητα να καταφερω να το διαχειρηστω.
μπορει να κανω και λαθος παντως.
το σιγουρο ομως ειναι οτι ηρθε η ωρα να σηκωσω αναστημα στο γκειλικι
που με διακατεχει
και να παψω να φερομαι σαν κακομαθημενο 16χρονο [κοριτσι].
δεν γινεται να πηγαινουν ολα καλα για παντα.
ειναι μια σκατοπεριοδος και θα περασει.
επιλεγουμε τα παντα. η επερχομενη πουτσα ειναι με τον εναν ή τον αλλο τροπο
δικη μου επιλογη. θελω να πω, μπορω να ξαναπαρω αναβολη
και να παω ισπανια, ή να παω στρατο και να χωρισω,
ή να παρω αναβολη και να χωρισω.
ή να παω στρατο και να παω ισπανια [νοτ].
ενηουεη, ειναι επιλογη μου και θα την υπερασπιστω χωρις γκρινια
λεει ο μελιδης και εχει δικιο.

βεβαια θα εγραφα κι αλλα
αν στη διαδρομη δεν ειχα να σκεφτω το κορδονι μου
που ειχε μπει αναμεσα στην πατουσα και τον πατο του παπουτσιου
και δεν προσπαθουσα συνεχως να το βγαλω κουνωντας το πελμα
τοσο ωστε να μην γελοιοποιει το περπατημα μου.
δεν μπορω να σκεφτω πολλα πιο ενοχλητικα πραγματα απο αυτο.
το χειροτερο ειναι οταν νομιζω οτι εχω καταφερει να το βγαλω
αλλα στο βαθος ξερω οτι δεν το εχω καταφερει.
απλα η ακρη που ειναι πιο σκληρη εχει μετακινηθει προσωρινα
και εγω πειθω τον εαυτο μου οτι δε με ενοχλει πια.
αλλα αρκει ενα βημα για να την ξαναπατησω και να εκνευριστω.
τωρα που το σκεφτομαι, αυτο ειναι το πιο ακατανικητο ενστικτο μου.
οταν κατι δεν εχει λυθει οριστικα το νιωθεις.
μπορεις να το αγνοεις μεχρι να ξαναεμφανιστει,
αλλα οσο κι αν κοροιδευεις τον εαυτο σου
το ξερεις οτι ειναι εκει.
σκατα.
ενα ενα θα αντιμετωπιζουμε τα ελαττωματα.
τωρα ειμαστε στο γκειθινγκ.
του χρονου θα το πιασουμε αυτο.

δεν ειμαι καλα

ειμαι δειλος, ανασφαλης, επιπολαιος, ανοργανωτος
αφελης, τεμπελης, εγωκεντρικος.
σε συνθηκες υψηλης πιεσης [διπλωματικης] και θερμοκρασιας [παραλιας]
ο συνδυασμος των συστατικων εκριγνυται και μαζευω τα κομματια απο τους γυρω μου.
δεν μπορω να ιεραρχησω, λειτουργω ενστικτωδως σαν ζωο
και η βλακεια υπογραφει φαρδια πλατια καθε πραξη μου.
ειμαι παντα ενα βημα πισω και η επιγνωση αυτη με κανει να νιωθω ασχημα ακομα
και οταν τα πραγματα φαινονται να πηγαινουν καλα.
ειναι σαν την τελεια περιγραφη που εκανε ο κουρ για τον μπιλ μαρευ,
μονο που εγω αντι να ειμαι κουλ, ειμαι μιζερος, βλακας και δυστυχισμενος.

ενα ειναι σιγουρο, δεν μπορω να ζησω ετσι ολη μου τη ζωη.

πολυ καλα λοιπον

θα κατσω κι εγω εδω και δε θα περιμενω τιποτα.
δε θα παω στο μελιδη στη βαρκελωνη.
δε θα παω στο ουορκσοπ στην ιταλια.
δε θα παω για μεταπτυχιακο στην ολλανδια.
δε θα παω για πρακτικη στη νορβηγια.
δε θα παω διακοπες το καλοκαιρι.
δε θα παω στο σινκ στην αθηνα.
δε θα παω στο λαηβ του μοσχα στη θεσσαλονικη.
δε θα παω ουτε σινεμα.
θα παω στο διαολο? νατσουραλι.
και τι να κανω?
θα κανω διπλωματικη ολο το καλοκαιρι.
ενταξει.
θα το εκανα ετσι κι αλλιως. τωρα ειναι επιτακτικο.
θα παω στρατο με το ζορι.
κι αυτο καποια στιγμη θα γινοταν.
και μετα?
το μπουλο?
θα φυγω απο το βολο.
αντεχεται αυτο αραγε?
θα δειξει.
ολοι οι ανθρωποι που αγαπω θα ειναι σκορπισμενοι σε καθε πιθανη πολη
κι εγω θα καθομαι και θα αβγατιζω.
αη ντεσπερετλυ νιντ του νοου, ουατ'ς δε μπιγκ αηντια. [αυτο μαλλον. αηδια. ξερναω.]
ΔΕ Μ'ΑΡΕΣΕΙ.
ΔΕΝ ΠΕΡΝΑΩ ΚΑΛΑ.
ΗΔΗ ΠΕΦΤΟΥΝ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΜΟΥ. [η φαλακρα μου στεκεται αξιοπρεπως διπλα στου σουγκαρ]
Ε-Ι-Μ-Α-Ι Φ-Τ-Ω-Χ-Ο-Σ !-!-!
και μεχρι να αρχισω παλι να ζω ντισεντλυ
θα εχω πατησει τα 30 τουλαχιστον.
να αυτοκτονησω?
να κρυφτω στη ντουλαπα και να βαλω τα κλαματα?
να δω ολοκληρο ματς του παοκ με μουσλιμοβιτς κορυφη?
τι σκατα να κανω?
θα κατσω εδω και δε θα περιμενω τιποτα.

τρομος θα νατου

με επιασε μεσα στον υπνο μου και τον εχασα οριστικα.
σε αποσταση νεροχυτης - κρεβατι,
με καποιον αοριστο συνειρμο,
καταφερα για αλλη μια φορα
να καταληξω στο σεναριο οπου θα ειμαι 40 χρονων
και θα μετανιωνω οσα δε θα εχω κανει απο τωρα μεχρι τοτε,
ατολμιες και τεμπελιες.
και η ευθυνη που ριχνει ο πιθανος μου εαυτος στον αποψινο
ειναι αρκετα τρομακτικη,
τουλαχιστον ικανη να με κρατησει ξυπνιο.
πιθανος, γιατι οσο κι αν ελπιζει κανεις στη μεταμορφωση του χαρακτηρα
που θεωρητικα προσφερει ο χρονος και η εμπειρια
[ψυχραιμια, υπομονη, αισθηση του βαθους του χρονου
-λεω απλα αυτα που ελπιζω κι εγω να αποκτησω]
οι βασικες συνιστωσες του χαρακτηρα δεν αλλαζουν ποτε,
απλα με αλχημειες καλυπτονται επιμελως για καποιο καιρο.
η τηλεμεταφορα μου ηταν απελπιστικα διαυγης
και για δευτερολεπτα -στο μεσοδιαστημα που δεν ξερεις αν κοιμασαι ή οχι-
ενιωθα οτι οντως ημουν 40 και το μετανιωνα τωρα.
βαρυ, πολυ βαρυ.
επειδη λοιπον φοβαμαι -σχεδον ξερω- πως οσο μεγαλωνω
τοσο πεφτω σε καταθλιψη
απλα και μονο, εξαιτιας της φυσικης διαδικασιας του γηρατος,
και ξεκαθαριζοντας στον εαυτο μου οτι οι γκρινιες και οι μιζεριες δε χωρανε,
[ο,τι πιο πολυτιμο αποκομισα τα χριστουγεννα,
και απο κομισα εγινα πριγκηπεσσα]
καταγραφω για ιστορικους λογους μια συνταγη:
πρεπει καθε μερα να σκεφτομαι ποσο επωδυνο ειναι να μετανιωνεις στα 40,
και ποσο ουσιωδες ειναι για τη μελλοντικη μου ψυχικη σωτηρια να το αποφυγω.
η διατυπωση ειναι παιδαριωδης,
και προφανως δεν μπορει να θεραπευσει καθε ψυχιαλγεια,
αλλα οριζοντας το και τυποποιωντας το,
αποφευγω τη δυσαρεσκεια που πιθανον να μου προκαλεσει στο μελλον
το ακριβως ιδιο συναισθημα [η αξια της καταγραφης τελικως,
αν αναλογιστει κανεις επιπλεον και την ποιοτητα της μνημης μου,
ειναι μαλλον ανεκτιμητη και υποχρεωτικη η καταγραφη
για την πνευματικη μου επιβιωση]
και το εμπεδωνω ωστε να λειτουργει πιο συχνα
ως κινητρο
και ως αφυπνιση απο το ληθαργο της ασκοπης καταναλωσης του πολυτιμου χρονου
που επισης συχνα πεφτω.
[το κειμενο αυτο ειναι αποδειξη κινητρου].
ηδη νιωθω πολυ καλυτερα, αλλα μαλλον δε θα μπορεσω να ξανακοιμηθω.

υγ.
μηπως ο θανατος ειναι απλα το γηρας?
ή -λιγοτερο εντυπωσιακα, ειναι χειροτερα τα γεραματα απο το θανατο?
ή ειναι πιο τρομακτικος ο φοβος των γηρατειων απο την ιδια τη σκεψη του θανατου?
παναγια μου πρωι πρωι.