γενικος -και με πολλες ισως εξαιρεσεις- κανονας περι αυθορμητισμου

για καποιο λογο
απο τοτε που φτιαξαμε το ιστολογιο (ακου λεξη)
με τον αγαπημενο σουγκα
εχω χασει καθε εμπνευση,
(απο οτι φαινεται κι αυτος)
ενω συνηθως μετα το ποτο
οι φιλοσοφικοπαπαροειδης τοποθετησεις κατεκλυζαν το κεφαλι μου


σαν γενικος κανονας, λοιπον, ισχυει το εξης:
οταν κανονικοποιεις, οριζεις και επιχειρεις να θεσεις υπο τον ελεγχο σου
εναν αυθορμητισμο
(εν προκειμενω, οι μαγευτικες θεωριες και σκεψεις
που κυριαρχουν καθε αλκοολουχο εγκεφαλο)
αυτες, αντιδρουν καθαρα ανακλαστικα σε καθε καταπιεση
με αποχη.


σαν γενικοτερη παρομοιωση ισχυει επισης πως:
ο εκαστοτε αυθορμητισμος μοιαζει με τις στρογγυλες σκουρες κηλιδες
που νομιζεις πως βλεπεις
(συνηθως παρατηρουνται -απο μενα- κατω απο εντονη ηλιοφανεια
κοιτοντας μια φωτεινη επιφανεια)
και τις οποιες οσο προσπαθεις να κοιταξεις τοσο μετακινουνται
(σαν να τις μεταφερει το βλεμμα σου),
ενω οταν -κανεις πως- τις αγνοεις, συνεχιζουν να αιωρουνται απερισπαστες.


[πιο εξειδικευμενα το ιδιο ισχυει και με τις γυναικες.
(που οταν τις κυνηγας ξενερωνουν
και οταν -κανεις πως- τις αγνοεις γοητευονται?
κατι τετοιο.)

αλλα νομιζω πως παραειναι πολλα για πρωτο ποστ.
ασε που μπορει να γραφω και πιπες τοση ωρα, ετσι κι αλλιως.]


υγ. αν το κοιταξεις απο την αναποδη,
αν θες να γειωσεις και να αποπνευματικοποιησεις -για οποιονδηποτε λογο- τον εαυτο σου
μπορεις να φτιαξεις ενα μπλογκ
στο οποιο θα αναφερεις αυτα που σε αποσχολουν, σε εμπνεουν κτλ.
μάιντ θεραπυ.