Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2010

τρομος θα νατου

με επιασε μεσα στον υπνο μου και τον εχασα οριστικα.
σε αποσταση νεροχυτης - κρεβατι,
με καποιον αοριστο συνειρμο,
καταφερα για αλλη μια φορα
να καταληξω στο σεναριο οπου θα ειμαι 40 χρονων
και θα μετανιωνω οσα δε θα εχω κανει απο τωρα μεχρι τοτε,
ατολμιες και τεμπελιες.
και η ευθυνη που ριχνει ο πιθανος μου εαυτος στον αποψινο
ειναι αρκετα τρομακτικη,
τουλαχιστον ικανη να με κρατησει ξυπνιο.
πιθανος, γιατι οσο κι αν ελπιζει κανεις στη μεταμορφωση του χαρακτηρα
που θεωρητικα προσφερει ο χρονος και η εμπειρια
[ψυχραιμια, υπομονη, αισθηση του βαθους του χρονου
-λεω απλα αυτα που ελπιζω κι εγω να αποκτησω]
οι βασικες συνιστωσες του χαρακτηρα δεν αλλαζουν ποτε,
απλα με αλχημειες καλυπτονται επιμελως για καποιο καιρο.
η τηλεμεταφορα μου ηταν απελπιστικα διαυγης
και για δευτερολεπτα -στο μεσοδιαστημα που δεν ξερεις αν κοιμασαι ή οχι-
ενιωθα οτι οντως ημουν 40 και το μετανιωνα τωρα.
βαρυ, πολυ βαρυ.
επειδη λοιπον φοβαμαι -σχεδον ξερω- πως οσο μεγαλωνω
τοσο πεφτω σε καταθλιψη
απλα και μονο, εξαιτιας της φυσικης διαδικασιας του γηρατος,
και ξεκαθαριζοντας στον εαυτο μου οτι οι γκρινιες και οι μιζεριες δε χωρανε,
[ο,τι πιο πολυτιμο αποκομισα τα χριστουγεννα,
και απο κομισα εγινα πριγκηπεσσα]
καταγραφω για ιστορικους λογους μια συνταγη:
πρεπει καθε μερα να σκεφτομαι ποσο επωδυνο ειναι να μετανιωνεις στα 40,
και ποσο ουσιωδες ειναι για τη μελλοντικη μου ψυχικη σωτηρια να το αποφυγω.
η διατυπωση ειναι παιδαριωδης,
και προφανως δεν μπορει να θεραπευσει καθε ψυχιαλγεια,
αλλα οριζοντας το και τυποποιωντας το,
αποφευγω τη δυσαρεσκεια που πιθανον να μου προκαλεσει στο μελλον
το ακριβως ιδιο συναισθημα [η αξια της καταγραφης τελικως,
αν αναλογιστει κανεις επιπλεον και την ποιοτητα της μνημης μου,
ειναι μαλλον ανεκτιμητη και υποχρεωτικη η καταγραφη
για την πνευματικη μου επιβιωση]
και το εμπεδωνω ωστε να λειτουργει πιο συχνα
ως κινητρο
και ως αφυπνιση απο το ληθαργο της ασκοπης καταναλωσης του πολυτιμου χρονου
που επισης συχνα πεφτω.
[το κειμενο αυτο ειναι αποδειξη κινητρου].
ηδη νιωθω πολυ καλυτερα, αλλα μαλλον δε θα μπορεσω να ξανακοιμηθω.

υγ.
μηπως ο θανατος ειναι απλα το γηρας?
ή -λιγοτερο εντυπωσιακα, ειναι χειροτερα τα γεραματα απο το θανατο?
ή ειναι πιο τρομακτικος ο φοβος των γηρατειων απο την ιδια τη σκεψη του θανατου?
παναγια μου πρωι πρωι.

2 σχόλια: