Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011

η πρωτη καταγεγραμμενη ενδειξη φθορας στο μυαλο μου

φθορας της ατερμονης ευτυχιας, κατα καποιο τροπο,
για να ειμαι ακριβης (κατα καποιο τροπο).
τελος παντων μεχρι ενα σημειο της ζωης μου,
(καπου στο λυκειο)
πιστευα οτι η ευτυχια ειναι κεφαλαιο
στο οποιο μπορεις μονο να προσθετεις.
αρα με μαθηματικη ακριβεια τα πραγματα
(απουσια εξαιρετικων συνθηκων)
μονο καλυτερα μπορουν να πηγαινουν.
ακομα και οταν ενιωθα στεναχωρημενος για κατι,
με καποιο μαγικο τροπο,
το κεφαλαιο της ευτυχιας εμενε αθικτο,
οντας απλα προστιθεμενο με το μηδεν.
ενταξει. οτι κι αν ειναι θα περασει
και την επομενη φορα ολο και κατι θα ερθει να προστεθει
στη συσσωρευμενη μου ευτυχια.
χαππυνεσσ κολεκτορ.
δεν ξερω αν εχει να κανει με τις ευθυνες που αυξανονται με τα χρονια,
με την σκατοκατασταση,
με τα μαλλια μου που πεφτουν,
ισως και με την συνεχη επιδεινωση της μνημης μου, κυριως της βραχυπροθεσμης.
παντως ολα αυτα συγχρονιστηκαν απολυτα με την πρωτη στιγμη που αρχισα να αναπολω,
και ηδη λιγο μετα απο το τελος του λυκειου, ο χρονος αρχισε να με κυνηγα
αντι να τον κυνηγαω εγω.
ενιωθα την πιεση του ανυποφορη.
η αντιστροφη της σχεσης μας ηταν τοσο ξαφνικη οσο επωδυνη.
απο αλλου ξεκινησε αυτη η σκεψη,
αλλα παντα ολοι μου οι προβληματισμοι
καταληγουν στην αδιεξοδη σχεση μου με το χρονο.
αρρωστια.
ενηχαο, ημουν πιτσιρικος (οχι παρα πολυ) ηταν 1999
και θυμαμαι πως ειχα δει καπου τη διαφημιση του νεου δισκου
του διονυση σαββοπουλου.
το ειπα στον πατερα μου,
περιμενωντας να λυσει τις πλεξουδες του απο τη χαρα του,
και μου λεει καπως ξενερωμενα οτι τον ακουσε αλλα δεν του αρεσε πολυ.
το σοκ ηταν διπλο.
ΚΑΙ δεν του αρεσε ο σαββω,
ΚΑΙ αυτο δεν του εκανε και εντυπωση?
ασυλληπτο.
-γιατι ρε αντωνιαδη δε σου αρεσε? αφου ειναι σαββοπουλος.
-ε, καλα. αφου δε γραφει πια ωραια.
τρομος.
το δογμα της αεναως προστιθεμενης ευτυχιας κατερρεε σαν πυργος απο τραπουλοχαρτα (χωρις τις φιγουρες, 4αρια, 5αρια και 6αρια)*.
αν εισαι ο σαββοπουλος δεν επιτρεπεται ξαφνικα να παψεις να γραφεις ωραια.
και ο μπαμπας μου τι θα ακουει?
αρα και ο σωκρατης μαλαμας θα παψει να γραφει καποτε ωραια?!!
καταρα.
ευτυχια μαινους.
για πρωτη φορα.
το πανισχυρο μοντελο ευτυχιας που ειχα στησει στα 90'ς
-και εμεινε ορθιο με νυχια και με δοντια μεχρι τα λεητ 00'ς-
απορροφησε τελικα τους κραδασμους της εκρηξης
και εθαψε βιαστικα την αναμνηση της πρωτης αμφισβητησης του,
βαθια στην -τρυπια και αυτοελεγχομενη, σχεδον επαναστατημενη- μνημη μου.
αλλα "οποιος ενδειξεις αγνοει/ τρωει παπαρο βαρυ"
(οπως λεω και σε μια παροιμια).
αυτον τρωω τωρα.
μμμ.

*ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΠΟΤΥΧΙΑ. σε ερευνες που διεξηχθησαν, δεν ανευρεθει ιχνος χιουμορ.



μ'αρεσε αυτο το τραγουδι.

το ακουσα στον πανουση, που διαβασε τους στιχους μεταφρασμενους
και με συγκλονισαν.
μπορει να μην ειναι τοσο συγκλονιστικοι στην πραγματικοτητα,
αλλα ο πανουσης εχει τον τροπο να με συνεπαιρνει.
οποτε ακουω ειμαι ετοιμος να παρω τη μολοτοφ και να κατεβω συνταγμα,
αλλα μεχρι να βαλω παπουτσια εχω πεθανει στα γελια και δεν παω πουθενα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου