τουρλου.

τιποτα δεν υπαρχει. μονο η θαλασσα και ο ουρανος.
ολα τα αλλα, δεν υπαρχουν.
ειναι αποκυηματα της φαντασιας,
της ανασφαλειας, των ονειρων και της καυλας.
(δεν ξερω ποιος το εχει πει αυτο, αλλα ειναι ωραιο.
και αν δεν το εχει πει κανεις, το λεω εγω. και πιανω και κοκκινο)
τα υλικα δεν εχουν υποσταση αν δεν τους τη δωσουμε.
η οθονη που γραφω δεν ειναι οθονη αν δεν τη χρησιμοποιω ως τετοια.
ειναι πινακας αν αφησω εναν ρεμπραντ στην επιφανεια της για παντα,
ειναι τραπεζι αν την πλαγιασω και ακουμπησω πανω της τον καφε μου,
ειναι η γκομενα μου αν χαιδευω την πλατη της τα βραδια
και κυριως, ειναι του μπαμπα μου, γιατι αυτος μου την αγορασε.
ενταξει, αυτο δεν το διεκδικω.
το ειχε πει ο μαρτσελ ντουτσαν μπαγιεβιτς πριν απο μενα.
τα αυλα εχουν σχετικη υποσταση μονο αν τους δωσουμε.
δεν υπαρχει δικαιοσυνη, αγαπη, ρατσισμος, ποδολαγνεια, αρηςθρησειασουπερτρια,
αν δεν υπαρχει το εσωτερικο ισοποσο κατι, απ'οπου θα πηγαζουν,
οσο ιερο, βλακωδες ή ανθρωπινο.
νομιζω το πηγαινα καλα μεχρι ενα σημειο,
αλλα με διεκοψε η αννετα με το σκαηπ και το εχασα.
ουτε το σκαηπ υπαρχει!
ειναι ο καπιταλιστικος λακκος στη φαβα του ιντερνετ που...
το αφηνω.
θα επανελθω ομως μετα το επομενο μπανιο μου
-όποτε βρεξει, πρωτα ο καιρος-
γιατι εκει κανω το καλυτερη ενδοσκοπηση που οδηγει σε φιλοσοφικη αναζητηση.
ισως γι'αυτο να αναβαλλω συνεχως τα ντουζ μου,
απο φοβο να αντιμετωπισω τον εαυτο μου. χμ..

η πρωτη καταγεγραμμενη ενδειξη φθορας στο μυαλο μου

φθορας της ατερμονης ευτυχιας, κατα καποιο τροπο,
για να ειμαι ακριβης (κατα καποιο τροπο).
τελος παντων μεχρι ενα σημειο της ζωης μου,
(καπου στο λυκειο)
πιστευα οτι η ευτυχια ειναι κεφαλαιο
στο οποιο μπορεις μονο να προσθετεις.
αρα με μαθηματικη ακριβεια τα πραγματα
(απουσια εξαιρετικων συνθηκων)
μονο καλυτερα μπορουν να πηγαινουν.
ακομα και οταν ενιωθα στεναχωρημενος για κατι,
με καποιο μαγικο τροπο,
το κεφαλαιο της ευτυχιας εμενε αθικτο,
οντας απλα προστιθεμενο με το μηδεν.
ενταξει. οτι κι αν ειναι θα περασει
και την επομενη φορα ολο και κατι θα ερθει να προστεθει
στη συσσωρευμενη μου ευτυχια.
χαππυνεσσ κολεκτορ.
δεν ξερω αν εχει να κανει με τις ευθυνες που αυξανονται με τα χρονια,
με την σκατοκατασταση,
με τα μαλλια μου που πεφτουν,
ισως και με την συνεχη επιδεινωση της μνημης μου, κυριως της βραχυπροθεσμης.
παντως ολα αυτα συγχρονιστηκαν απολυτα με την πρωτη στιγμη που αρχισα να αναπολω,
και ηδη λιγο μετα απο το τελος του λυκειου, ο χρονος αρχισε να με κυνηγα
αντι να τον κυνηγαω εγω.
ενιωθα την πιεση του ανυποφορη.
η αντιστροφη της σχεσης μας ηταν τοσο ξαφνικη οσο επωδυνη.
απο αλλου ξεκινησε αυτη η σκεψη,
αλλα παντα ολοι μου οι προβληματισμοι
καταληγουν στην αδιεξοδη σχεση μου με το χρονο.
αρρωστια.
ενηχαο, ημουν πιτσιρικος (οχι παρα πολυ) ηταν 1999
και θυμαμαι πως ειχα δει καπου τη διαφημιση του νεου δισκου
του διονυση σαββοπουλου.
το ειπα στον πατερα μου,
περιμενωντας να λυσει τις πλεξουδες του απο τη χαρα του,
και μου λεει καπως ξενερωμενα οτι τον ακουσε αλλα δεν του αρεσε πολυ.
το σοκ ηταν διπλο.
ΚΑΙ δεν του αρεσε ο σαββω,
ΚΑΙ αυτο δεν του εκανε και εντυπωση?
ασυλληπτο.
-γιατι ρε αντωνιαδη δε σου αρεσε? αφου ειναι σαββοπουλος.
-ε, καλα. αφου δε γραφει πια ωραια.
τρομος.
το δογμα της αεναως προστιθεμενης ευτυχιας κατερρεε σαν πυργος απο τραπουλοχαρτα (χωρις τις φιγουρες, 4αρια, 5αρια και 6αρια)*.
αν εισαι ο σαββοπουλος δεν επιτρεπεται ξαφνικα να παψεις να γραφεις ωραια.
και ο μπαμπας μου τι θα ακουει?
αρα και ο σωκρατης μαλαμας θα παψει να γραφει καποτε ωραια?!!
καταρα.
ευτυχια μαινους.
για πρωτη φορα.
το πανισχυρο μοντελο ευτυχιας που ειχα στησει στα 90'ς
-και εμεινε ορθιο με νυχια και με δοντια μεχρι τα λεητ 00'ς-
απορροφησε τελικα τους κραδασμους της εκρηξης
και εθαψε βιαστικα την αναμνηση της πρωτης αμφισβητησης του,
βαθια στην -τρυπια και αυτοελεγχομενη, σχεδον επαναστατημενη- μνημη μου.
αλλα "οποιος ενδειξεις αγνοει/ τρωει παπαρο βαρυ"
(οπως λεω και σε μια παροιμια).
αυτον τρωω τωρα.
μμμ.

*ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΠΟΤΥΧΙΑ. σε ερευνες που διεξηχθησαν, δεν ανευρεθει ιχνος χιουμορ.



μ'αρεσε αυτο το τραγουδι.

το ακουσα στον πανουση, που διαβασε τους στιχους μεταφρασμενους
και με συγκλονισαν.
μπορει να μην ειναι τοσο συγκλονιστικοι στην πραγματικοτητα,
αλλα ο πανουσης εχει τον τροπο να με συνεπαιρνει.
οποτε ακουω ειμαι ετοιμος να παρω τη μολοτοφ και να κατεβω συνταγμα,
αλλα μεχρι να βαλω παπουτσια εχω πεθανει στα γελια και δεν παω πουθενα.

διαβασα το κενώ του μελιδη
και εγραφε ολα οσα ηθελα να του πω για μενα.
το σκεφτομουν οσο περπατουσα στο δρομο.
με βεβαιοτητα το μονο που θελω ειναι να μην ειμαι μονος.
αν καθενας πραττει στη ζωη του με μονο μπουσουλα την προσωπικη του ευτυχια
τοτε η δικη μου εξαρταται απο αλλους.
κι απο μενα φυσικα, αλλα παντα σε σχεση με αυτους.
οχι μονος. ειναι το μονο που με γεμιζει.
ο μπελε βαφει, ο μελιδης ηχογραφει, ο σουγκαρ συλλαμβανει, εγω ειμαι με καποιον.

βγηκα απο το σπιτι πρωτη φορα μετα απο μερες. για να φαω.
θα μου λειψουν τα σκατοφαγητα του βολου.
ο βολος δηλαδη, αλλα στην παρακρουση που ζω τελευταια, οι συναισθηματισμοι μου
μπερδευουν τη λογικη μου.
απο την αλλη, μπορει να μην ειναι και συγχυση
γιατι 2 μηνες με τη μανα μου, θα μου λειψει η βρωμια
και 9 μηνες στο στρατο θα μου λειψει ο γκαντας. οποτε..

βγηκα για πρωτη φορα απο τοτε που εφυγε η δημητρα.
και για καποιο περιεργο λογο, δεν ενιωθα σκατα.
μου λειπει, αλλα σχεδον το συνηθισα ηδη.
και τοτε καταλαβα οτι ειναι αρκετα πιθανο να μπορω να αντεξω τη μοναξια.
απλα κακοεμαθα τα τελευταια 3 χρονια.
τα ομορφοτερα μεχρι τωρα. που ειχα ολη την αγαπη που ηθελα.
και η απουσια της δημητρας
[το μαρμαρο πανω σε αυτες του μελιδη, του αρτιεμ και του σουγκαρ].
μου ξαναφερε στη μνημη το συναισθημα που πλακωνε για χρονια τη καθημερινοτητα μου.
απλα την ωριμοτητα να το αντιμετωπισω
και την πιθανοτητα να καταφερω να το διαχειρηστω.
μπορει να κανω και λαθος παντως.
το σιγουρο ομως ειναι οτι ηρθε η ωρα να σηκωσω αναστημα στο γκειλικι
που με διακατεχει
και να παψω να φερομαι σαν κακομαθημενο 16χρονο [κοριτσι].
δεν γινεται να πηγαινουν ολα καλα για παντα.
ειναι μια σκατοπεριοδος και θα περασει.
επιλεγουμε τα παντα. η επερχομενη πουτσα ειναι με τον εναν ή τον αλλο τροπο
δικη μου επιλογη. θελω να πω, μπορω να ξαναπαρω αναβολη
και να παω ισπανια, ή να παω στρατο και να χωρισω,
ή να παρω αναβολη και να χωρισω.
ή να παω στρατο και να παω ισπανια [νοτ].
ενηουεη, ειναι επιλογη μου και θα την υπερασπιστω χωρις γκρινια
λεει ο μελιδης και εχει δικιο.

βεβαια θα εγραφα κι αλλα
αν στη διαδρομη δεν ειχα να σκεφτω το κορδονι μου
που ειχε μπει αναμεσα στην πατουσα και τον πατο του παπουτσιου
και δεν προσπαθουσα συνεχως να το βγαλω κουνωντας το πελμα
τοσο ωστε να μην γελοιοποιει το περπατημα μου.
δεν μπορω να σκεφτω πολλα πιο ενοχλητικα πραγματα απο αυτο.
το χειροτερο ειναι οταν νομιζω οτι εχω καταφερει να το βγαλω
αλλα στο βαθος ξερω οτι δεν το εχω καταφερει.
απλα η ακρη που ειναι πιο σκληρη εχει μετακινηθει προσωρινα
και εγω πειθω τον εαυτο μου οτι δε με ενοχλει πια.
αλλα αρκει ενα βημα για να την ξαναπατησω και να εκνευριστω.
τωρα που το σκεφτομαι, αυτο ειναι το πιο ακατανικητο ενστικτο μου.
οταν κατι δεν εχει λυθει οριστικα το νιωθεις.
μπορεις να το αγνοεις μεχρι να ξαναεμφανιστει,
αλλα οσο κι αν κοροιδευεις τον εαυτο σου
το ξερεις οτι ειναι εκει.
σκατα.
ενα ενα θα αντιμετωπιζουμε τα ελαττωματα.
τωρα ειμαστε στο γκειθινγκ.
του χρονου θα το πιασουμε αυτο.

δεν ειμαι καλα

ειμαι δειλος, ανασφαλης, επιπολαιος, ανοργανωτος
αφελης, τεμπελης, εγωκεντρικος.
σε συνθηκες υψηλης πιεσης [διπλωματικης] και θερμοκρασιας [παραλιας]
ο συνδυασμος των συστατικων εκριγνυται και μαζευω τα κομματια απο τους γυρω μου.
δεν μπορω να ιεραρχησω, λειτουργω ενστικτωδως σαν ζωο
και η βλακεια υπογραφει φαρδια πλατια καθε πραξη μου.
ειμαι παντα ενα βημα πισω και η επιγνωση αυτη με κανει να νιωθω ασχημα ακομα
και οταν τα πραγματα φαινονται να πηγαινουν καλα.
ειναι σαν την τελεια περιγραφη που εκανε ο κουρ για τον μπιλ μαρευ,
μονο που εγω αντι να ειμαι κουλ, ειμαι μιζερος, βλακας και δυστυχισμενος.

ενα ειναι σιγουρο, δεν μπορω να ζησω ετσι ολη μου τη ζωη.

πολυ καλα λοιπον

θα κατσω κι εγω εδω και δε θα περιμενω τιποτα.
δε θα παω στο μελιδη στη βαρκελωνη.
δε θα παω στο ουορκσοπ στην ιταλια.
δε θα παω για μεταπτυχιακο στην ολλανδια.
δε θα παω για πρακτικη στη νορβηγια.
δε θα παω διακοπες το καλοκαιρι.
δε θα παω στο σινκ στην αθηνα.
δε θα παω στο λαηβ του μοσχα στη θεσσαλονικη.
δε θα παω ουτε σινεμα.
θα παω στο διαολο? νατσουραλι.
και τι να κανω?
θα κανω διπλωματικη ολο το καλοκαιρι.
ενταξει.
θα το εκανα ετσι κι αλλιως. τωρα ειναι επιτακτικο.
θα παω στρατο με το ζορι.
κι αυτο καποια στιγμη θα γινοταν.
και μετα?
το μπουλο?
θα φυγω απο το βολο.
αντεχεται αυτο αραγε?
θα δειξει.
ολοι οι ανθρωποι που αγαπω θα ειναι σκορπισμενοι σε καθε πιθανη πολη
κι εγω θα καθομαι και θα αβγατιζω.
αη ντεσπερετλυ νιντ του νοου, ουατ'ς δε μπιγκ αηντια. [αυτο μαλλον. αηδια. ξερναω.]
ΔΕ Μ'ΑΡΕΣΕΙ.
ΔΕΝ ΠΕΡΝΑΩ ΚΑΛΑ.
ΗΔΗ ΠΕΦΤΟΥΝ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΜΟΥ. [η φαλακρα μου στεκεται αξιοπρεπως διπλα στου σουγκαρ]
Ε-Ι-Μ-Α-Ι Φ-Τ-Ω-Χ-Ο-Σ !-!-!
και μεχρι να αρχισω παλι να ζω ντισεντλυ
θα εχω πατησει τα 30 τουλαχιστον.
να αυτοκτονησω?
να κρυφτω στη ντουλαπα και να βαλω τα κλαματα?
να δω ολοκληρο ματς του παοκ με μουσλιμοβιτς κορυφη?
τι σκατα να κανω?
θα κατσω εδω και δε θα περιμενω τιποτα.

τρομος θα νατου

με επιασε μεσα στον υπνο μου και τον εχασα οριστικα.
σε αποσταση νεροχυτης - κρεβατι,
με καποιον αοριστο συνειρμο,
καταφερα για αλλη μια φορα
να καταληξω στο σεναριο οπου θα ειμαι 40 χρονων
και θα μετανιωνω οσα δε θα εχω κανει απο τωρα μεχρι τοτε,
ατολμιες και τεμπελιες.
και η ευθυνη που ριχνει ο πιθανος μου εαυτος στον αποψινο
ειναι αρκετα τρομακτικη,
τουλαχιστον ικανη να με κρατησει ξυπνιο.
πιθανος, γιατι οσο κι αν ελπιζει κανεις στη μεταμορφωση του χαρακτηρα
που θεωρητικα προσφερει ο χρονος και η εμπειρια
[ψυχραιμια, υπομονη, αισθηση του βαθους του χρονου
-λεω απλα αυτα που ελπιζω κι εγω να αποκτησω]
οι βασικες συνιστωσες του χαρακτηρα δεν αλλαζουν ποτε,
απλα με αλχημειες καλυπτονται επιμελως για καποιο καιρο.
η τηλεμεταφορα μου ηταν απελπιστικα διαυγης
και για δευτερολεπτα -στο μεσοδιαστημα που δεν ξερεις αν κοιμασαι ή οχι-
ενιωθα οτι οντως ημουν 40 και το μετανιωνα τωρα.
βαρυ, πολυ βαρυ.
επειδη λοιπον φοβαμαι -σχεδον ξερω- πως οσο μεγαλωνω
τοσο πεφτω σε καταθλιψη
απλα και μονο, εξαιτιας της φυσικης διαδικασιας του γηρατος,
και ξεκαθαριζοντας στον εαυτο μου οτι οι γκρινιες και οι μιζεριες δε χωρανε,
[ο,τι πιο πολυτιμο αποκομισα τα χριστουγεννα,
και απο κομισα εγινα πριγκηπεσσα]
καταγραφω για ιστορικους λογους μια συνταγη:
πρεπει καθε μερα να σκεφτομαι ποσο επωδυνο ειναι να μετανιωνεις στα 40,
και ποσο ουσιωδες ειναι για τη μελλοντικη μου ψυχικη σωτηρια να το αποφυγω.
η διατυπωση ειναι παιδαριωδης,
και προφανως δεν μπορει να θεραπευσει καθε ψυχιαλγεια,
αλλα οριζοντας το και τυποποιωντας το,
αποφευγω τη δυσαρεσκεια που πιθανον να μου προκαλεσει στο μελλον
το ακριβως ιδιο συναισθημα [η αξια της καταγραφης τελικως,
αν αναλογιστει κανεις επιπλεον και την ποιοτητα της μνημης μου,
ειναι μαλλον ανεκτιμητη και υποχρεωτικη η καταγραφη
για την πνευματικη μου επιβιωση]
και το εμπεδωνω ωστε να λειτουργει πιο συχνα
ως κινητρο
και ως αφυπνιση απο το ληθαργο της ασκοπης καταναλωσης του πολυτιμου χρονου
που επισης συχνα πεφτω.
[το κειμενο αυτο ειναι αποδειξη κινητρου].
ηδη νιωθω πολυ καλυτερα, αλλα μαλλον δε θα μπορεσω να ξανακοιμηθω.

υγ.
μηπως ο θανατος ειναι απλα το γηρας?
ή -λιγοτερο εντυπωσιακα, ειναι χειροτερα τα γεραματα απο το θανατο?
ή ειναι πιο τρομακτικος ο φοβος των γηρατειων απο την ιδια τη σκεψη του θανατου?
παναγια μου πρωι πρωι.

μαρξ & σπενσερ.

δεν εχει και πολυ σχεση με τα ψυχολογικα μου αυτης της περιοδου,
αλλα το σκεφτομαι εδω και καιρο.
και επιπλεον περιμενω να χωνεψω λιγο τα της παρουσης
και οπως ειπε ενας σοφος κινεζος
πριν απο χιλιαδες χρονια, αν δεν κανω λαθος,
"το γραψιμο ειναι μααλοξ".

λοιπον,
φοβαμαι πως ειμαι κομμουνιστης εξ αμελειας.
με εκραζε ο μελιδης και ο σουγκαρ το καλοκαιρι
και εκνευριζομουν πολυ
[ακομα εκνευριζομαι,
αλλα πλεον μπορω να καταλαβω αρκετα καθαρα γιατι το εκαναν].
ετσι, στα πλαισια της αποκαθηλωσης της ματαιοδοξιας μου
και της καταργησης της αλαθητου ανωτεροτητας που πιστευω βαθια μεσα μου
οτι με διακρινει απο ολους τους αλλους ανθρωπους,
αναγνωρισα αυτην την πτυχη του εαυτου μου
που επιμελως αποστρεφομουν και επιδεικτικα αγνοουσα σαν ανυπαρκτη.
δυστυχως, οσο ανοιχτομυαλος κι αν ειναι ενας ανθρωπος,
οταν μεταμορφωνεται σε κομμουνιστη
χανει καποιες βασικες παραμετρους της πραγματικοτητας.
και δε μιλω για μενα,
[ουτε για τ' αψηλα/τα απατητα βουνα]
γιατι εγω δεν υπηρξα ποτε κομμουνιστης,
υπηρξε ομως καποτε ο πατερας μου,
[και θα το ριξω σε αυτον για αλλη μια φορα]
και καποια κουσουρια αναποφευκτα μενουν και μεταδιδονται μεσω Ντι.Εν.Εη.

πλεον μου φαινεται πως ειναι καθαρος,
εδω και χρονια μαλιστα,
[και ισως στην πραγματικοτητα να μην ειχε ποτέ βαρια συμπτωματα ο ανθρωπος,
αλλα δεν ξερω αν με τον καιρο αλλαξω γνωμη και για αυτο]
ομως η μαλακια εγινε και τωρα δεν αλλαζει.
και εχω χρεος προς τα παιδια μου να αποβαλλω τα καταλοιπα
πριν αργησω να τραβηχτω.